De decembermaand.

Apen breien of over hoe dwaas een mens soms bezig is.

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog heb gemaakt. Het kwam er zomaar niet van.

Ik schreef de laatste keer dat we geen sinterklaas meer zouden vieren. Toch schoven we verleden week gezellig aan bij Pien en Theo. Ze vonden het leuk als we bij hen zouden komen eten. Het was ook leuk. Maar het heeft me heel wat tijd gekost en dat was eigen schuld.

Ik ben namelijk al enige tijd bezig met apen breien voor alle kleinkinderen. Een week voor sinterklaas was er een aap voor Peggy af gekomen. De aap voor Sue was ook al in de maak. Ik dacht bij mezelf: als ik opschiet dan kan ik op 5 december 4 apen klaar hebben. In het begin liep dat redelijk. Elk vrij moment werden de breinaalden gepakt. Toch viel het elke keer een beetje tegen qua tijd. Zodoende zat ik tv te kijken met tikkende naalden, de krant werd niet meer gelezen en toen we woensdag naar het zuiden afzakten voor de verjaardag van Henkie, zat ik de sjaal te breien van aap nummer 2. De bolletjes katoen had ik in een emmer tussen mijn voeten gedaan, zodat de katoen niet overal heen rolde. Op de terugweg was het donker. Als er een steek mis ging, moest de lamp in de auto aan om de schade te herstellen. Maar de sjaal kwam die woensdag wel af.

 Dan komt er een ‘point of no return’ en ga je alles op alles zetten om de klus af te maken. Op donderdagochtend moest aap nummer vier in elkaar gezet worden. Ik liet het huishoudelijke werk liggen, maar toch was het al halverwege de middag dat het beestje in de stoel zat te pronken. Daarna ging sjaal nummer 3 op de pennen. Er was die avond nog een kerkelijke vergadering en ik heb serieus overwogen om mijn breiwerkje mee te nemen naar de kerk. Toch niet gedaan, want dat zou veel te veel gevraag opleveren. Die avond kwam sjaal nummer drie af. Het was al laat.

De vrijdag was wat ongewis, want dat is de oppasdag. Als Sam en Nan niet al te veel aandacht zouden vragen, moest het lukken en anders ging het hele feest niet door. Het ging best goed. Ze speelden lief met de Lego. Naar de kinderboerderij wilde ik liever niet door wat er net gebeurd was. Maar dat verhaal komt later wel. Tussen de middag kon ik het laatste steekje afhechten, heerlijk.

Alles was nog niet klaar. Na het eten gingen de meisjes een mooie film kijken van Nanny McPhee en oma kon mooi de franjes aan de sjaals maken. Het was dus toch gelukt.

Later op de middag heb ik de beestjes een naam gegeven. De tweeling kregen Tup en Joep, genoemd naar boekjes van vroeger over een ondeugende apentweeling. Deb en Tan zijn fan van Violetta, een of andere Argentijnse meidenserie. Hun apen gaan Diego en Violetta heten.

Tup, Joep, Diego en Violetta.

Na het feest moesten Peggy en Sue naar bed. Ik ging ze welterusten wensen. Daar lagen ze, samen in een eenpersoonsbed en allebei met een aap in de armen. Daar doe je het voor.
Maar vraag niet hoe mijn armen aanvoelden. Nu, 5 dagen later, voel ik het nog.