Herinneringen aan Sinterklaas, vervolg.

Vroeger, bij mij thuis, werd Sinterklaas vrolijk gevierd. Maar geloven in de goedheiligman, dat mocht echt niet. Van kleins af aan benadrukte mijn ma dat al die verhalen klinkklare onzin waren. En dat boek van Sinterklaas was goddeloos. Maar dat weerhield haar er niet van elk jaar een cadeautjesfeest voor ons te organiseren op 5 december. Alleen als 5 december op zondag viel, werd het feest een dag naar voren gehaald. Op dé avond  waren mijn broers en ik na de avondmaaltijd in spannende afwachting. De opa waar we bij inwoonden, trok zich terug op zijn kamer boven. Wij, de kinderen, wachtten vol spanning af in de huiskamer. Plotseling was er een enorm gestommel op de trap. De kamerdeur ging voorzichtig op een kier en een hand smeet een flinke hoeveelheid strooigoed de kamer in. Daarna kwam opa hijgend tevoorschijn met de rieten wasmand in zijn armen. Daar zaten de cadeautjes in voor het hele gezin: speculaas- en taaipoppen, een chocoladeletter en een cadeautje. Wat een feest! Het uitpakken kon beginnen. Binnen een half uur was pakjesavond weer voorbij en zaten we allemaal stil in ons nieuwe boek te lezen of met ons nieuwe spel te spelen.

Later veranderde pakjesavond in surprise-avond: we trokken een lootje en maakten een surprise met gedicht voor ons slachtoffer. Ik heb er plezierige herinneringen aan overgehouden. Iedereen deed zijn uiterste best om er wat leuks van te maken.

Toen ik verkering kreeg met manlief kwam er een tweede surprise-avond bij. Bij hem thuis was de groep heel wat groter. We zaten vaak tot middernacht uit te pakken. Het viel niet altijd mee om de aandacht er tot het einde bij te houden. Op een keer hebben we heel erg gelachen om een van de broers. Hij deed wel altijd wel mee, maar of ie het nou leuk vond ... Die avond bestond zijn surprise uit een plaat langwerpig pakje dat helemaal omwikkeld was met plakband. Er was geen surprise en geen gedicht. Het lukte hem niet zo goed om het plakband eraf te krijgen, dus zette hij de schaar erin. Dat deed hij zo kordaat dat het pakje plotseling door midden was geknipt. Toen bleek er een horlogebandje in te zitten. Het mooiste was, dat hij bekende dat hij een stommerd was, want hij had het zelf ingepakt. 

Minder leuk vond ik die andere keer. Er was de hele avond uitgepakt, gedichten gelezen en gelachen om de malle surprises. Na middernacht waren alle surprises op en de eersten wilden al weer naar huis. Alleen had ik helemaal niets gehad. Ik was er best me aan en hoopte dat niemand iets aan me zou vragen. Maar ja, de vraag kwam onherroepelijk toch: 'Wat heb jij eigenlijk gehad?' Iedereen keek mijn kant uit. Ze snapten er niets van. Ik pakte mijn jas om naar huis te gaan. Toen kwam schoonmoeder me achterna. Ze propte een paar wanten en een plantenboekje in mijn handen: 'Hier, die zijn voor jou.' Bleek schoonpa me getrokken te hebben. Hij was het feest helemaal vergeten. Nu moet ik ter verzachting zeggen dat hij altijd erg moe was tegen de feestdagen, want hij werkte in een bakkerij en in december is het daar aanpoten geblazen. Maar leuk is zoiets niet. 

Toen hij met de VUT ging werd alles anders voor hem. Zo gebeurde het in 1993, dat vlak voor 5 december de bel ging. Nietsvermoedend liep ik naar de deur om open te doen. Daar stonden Sinterklaas en de kerstman met een grote jute zak bij zich. Schoonpa kwam samen met oom Hein een feestje bij ons vieren. Een plezier dat we gehad hebben om alle gekkigheid die uit de zak kwam.Ik denk niet dat onze kinderen het ooit zullen vergeten.