De decembermaand 4.

Op de derde zondag van de adventtijd is de tafel in de kerk weer verder ingericht. Iedereen op die tafel is met zijn gewone dagelijkse dingen bezig, toch is bijna alles klaar voor de geboorte van de zoon van God.

De verschraling van de sociale voorzieningen.

Ik ben nog niet klaar voor het feest. In deze tijd van het jaar ben ik altijd druk met het klaarmaken van de kopij voor een blad dat twee maal per jaar verschijnt voor vrijwilligers en belangstellenden van de kringloopwinkel. Alle informatie en artikelen verwerk ik tot een blad op A4-formaat. Dit gaat op een USB-stick, die ik vervolgens naar de printafdeling van de sociale werkvoorziening breng. Als ik daar aan kom, staat het gebouw leeg en is het te huur. Ernaast is de postafdeling gevestigd, daar maar eens vragen. De vrouw die altijd achter de balie zat en me soms wat onhandig hielp, is verdwenen. Ik sta nu bij een mooie balie en wordt door een welbespraakte receptioniste te woord gestaan. Ze verwijst me naar een vreemde chef. Die brengt me naar de postsorteerafdeling. Daar in het hoekje zit achter de computer de jongen die me altijd hielp. Dat doet hij nu dus ook. Maar er staan geen kopieermachines meer in de ruimte. Ik kan mijn werk dus niet vooraf bekijken. De jongen vertelt dat hij ergens anders heen moet met mijn kopieerwerk en niet weet wanneer het klaar is. Wat jammer, wat jammer.

Tot nu toe liet ik één exemplaar afdrukken. Die bekeken we dan samen. Meestal waren de foto's te licht of te donker en moest dat anders ingesteld worden. Elke keer weer vergaten ze de machine op tweezijdig afdrukken te zetten en kwam er een boekwerkje uit de machine met links alleen blanco pagina's. Het hoorde bij de vaste rituelen. Samen zochten we de juiste kleur geel uit voor de omslag. Vervolgens kon ik in de kantine bij de koffiemachine met wat leeswerk wachten tot de opdracht klaar was. Dan was er altijd een man die de doos met boekjes naar buiten droeg en voor me op de fiets zette. 

De chef vertelt dat door de nieuwe wetgeving deze inkrimping noodzakelijk is. Maar waar is het meisje achter de balie nu? En waar zijn die andere mensen gebleven die daar een dagbesteding hadden en in hun eigen tempo een vak leerden? Zitten ze nu allemaal thuis? Ik hoop dat ze toch wat van de feestdagen kunnen genieten. 

De sociale werkvoorziening is niet de enige plek waar de broekriem aangehaald wordt. In de krant zijn al heel wat zaken onder de aandacht gebracht die mis gaan. Het stelt me niet gerust. Bovendien gaat de arbeidsvreugde er op deze plekken niet op vooruit. De portemonnee zal er misschien wel op vooruit gaan, maar dat is volgens mij korte-termijn-politiek.