Expositie grafiek.

Sinds mijn jonge jaren heb ik een bij tijd en wijle niet te onderdrukken behoefte om te tekenen. Dolblij was ik als kind met het schetsboek en de doos met Caran d’ Ache kleurpotloden die ik voor mijn verjaardag kreeg. Die behoefte om te tekenen is altijd gebleven. Op de middelbare school verveelde ik me wel eens en maakte dan karikatuur-achtige portretten, terwijl de leraar voor de klas de leerstof uitlegde. Manlief heeft nog een paar vodjes papier bewaard waarop hijzelf afgebeeld staat.

Daarna werd het een tijdlang 'huisje boompje beestje'. Toen ik alleen nog maar druk was met luiers, babyvoeding en doorbrekende tandjes, zei mijn ma op een dag: “Als je weer eens wilt tekenen, doe dat dan. Ik pas op.” Dat was niet aan dovemansoren gezegd. In het buurthuis was op dinsdagochtend een cursus aquarel schilderen, heel leuk om te doen. Zo ging ik weer aan de slag. 

Later kwam er acryl schilderen bij, met een vriendin, op locatie. Zo zaten we eens in prachtig hoog gras een landschap met een molen te schilderen, toen er een grote grasmaaier voor onze ogen verscheen en onze idyllische voorgrond in een platte vlakte veranderde. Alle inspiratie was in één keer weg gemaaid.

Ruim tien jaar geleden gooide ik het weer over een andere boeg en begon aan een cursus grafiek. Onder begeleiding van een grafisch kunstenaar leerde ik werken met zinken platen, steendruk, een pers enzovoort. Wat is dat leuk om te doen! Het mooie van het maken van etsen is, dat je een afbeelding meerdere keren kunt afdrukken. En als het plaatje niet helemaal bevalt, dan werk je gewoon weer verder aan je plaat. Er kwam ook gelegenheid om mee te doen met groepsexposities en daarna volgde een solo-expositie in het verzorgingshuis vlakbij waar dochter Lientje werkt. Het is heel veel werk om een mooie expositie samen te stellen: je moet je werk netjes inlijsten en een beschrijving maken. Toen dacht ik bij mezelf: het is leuk, maar ik ga dit niet nog een keer doen!

 Verleden jaar werd ik opgebeld: iemand van het wijksteunpunt in Schoorl vroeg of ik interesse had om daar te komen exposeren. Mijn vorige expositie in het verzorgingshuis was opgemerkt. Misschien was het wel wat voor Schoorl. Dat vond ik zo'n compliment, dat ik meteen ja zei. Maar wat bracht het  weer een werk met zich mee: werk uitzoeken, bekijken waar het moet hangen, inlijsten en beschrijvingen maken van nieuw werk. Het is gelukt en verleden week hebben manlief en ik 24 werkstukken in het wijksteunpunt opgehangen. Tot het einde van het jaar blijft het daar hangen. Ik ben er trots op en denk ondertussen bij mezelf: dit is de laatste keer geweest!