Een boodschapje doen in de polder.

Het is deze zaterdag zomaar weer eens mooi weer: blauwe luchten, witte wolken en niet veel wind. Dit dwingt een mens gewoon om naar buiten te gaan. Na een lekkere bak koffie met verse broodjes erbij besluiten we om op de fiets te stappen. Met dit weer is het heel mooi in de polder. Daarom komt manlief met het voorstel de polder in te gaan en achter Heerhugowaard langs te fietsen. Ik ben het er meteen mee eens en weet nog wel een boodschapje te bedenken, want als we toch die kant uitgaan ... In de Goorn zit namelijk een grote handel in kunstenaarsbenodigdheden, een eldorado voor de liefhebber. En ik wil heel graag een goede inktroller aanschaffen.

Even later zijn we op pad. Via de Huigendijk fietsen we naar Rustenburg, steken daar het water over en gaan aan de andere kant verder naar Ursem. Het is een heerlijke tocht met prachtige vergezichten. Bij diverse boerderijen staan kraampjes met daarop pompoenen te koop, een fleurig gezicht. Ik stap af, want onze tuin kan ook wel wat vrolijkheid gebruiken. Met drie mooie pompoenen in de fietstas gaan we weer door. 

Bij Ursem moeten we de brug weer over en rijden daar verder de polder in. Het is goed dat manlief erbij is, die weet precies de weg. De vorige keer reed ik in mijn eentje met de auto naar De Goorn. Bij Ursem ging het fout: ik nam daar de verkeerde kant van een vaart en al snel strandde ik midden in de polder bij een richtingaanwijzer waarop De Goorn in ieder geval niet werd vermeld. Ik had totaal geen idee welke kant ik op moest. Natuurlijk lag de kaart op dat moment niet in de auto en een tomtom bezitten we niet. Gelukkig stopte er een aardige polderbewoonster: "Mevrouw, u staat hier wel gevaarlijk. Waar moet u heen?" Ik legde haar mijn probleem voor en meteen zei ze: "Rij maar achter mij aan." Zo ben ik er toch nog gekomen. We reden een kant op die ik zelf niet zou hebben gekozen.

Dankzij manlief fietsen we zonder problemen op de Goorn aan en kan ik mijn hart ophalen tussen papier, gereedschappen en wat al niet meer. Nu we er toch zijn koop ik meteen ook een pak papier van een mooie kwaliteit en nog een soort afdek-lak. Fijn, deze winter kan ik me weer heerlijk uitleven op mijn hobbykamertje. Het pak papier past maar net achterop de fiets. 
We stappen weer op en via Avenhorn komen we weer langs de vaart terecht, richting huis. 
Met veertig kilometer achter de wielen en met een lekker moe lijf zakken we daar neer in onze tuinstoelen, in het zonnetje. Ik kan het iedereen aanraden om op deze manier boodschappen te doen, ook als het een eindje verder weg is.