Op een bankje in het bos.

We zijn weer terug van een heerlijk weekje vakantie. Met schoonzus en zwager mee zijn we naar de Sallandse heuvelrug geweest. Het weer was goed, zeker in vergelijking met wat nu allemaal aan regen  over ons heen komt. We hebben flinke afstanden gefietst over de zandpaden door de bossen, door heuvelachtig gebied, tussen de weilanden door en over de heide die prachtig in bloei stond. Wat is Salland mooi.

We waren niet de enigen. Er toerden heel wat senioren rond op hun e-bike. Allemaal volgden we de knooppuntenroutes. Dat is handig, want je komt zo langs de mooiste plekjes.

Die e-bikers leverden ons regelmatig frustraties op, ik schreef er al eens eerder over. Ze zeilen royaal door de bochten, zodat jij als argeloze tegemoet komende fietser vol in de remmen moet. En doordat ze harder gaan dan de normale snelheid van 15 kilometer per uur hebben ze meer ruimte nodig op de smalle fietspaadjes. Maar afijn, we hebben het er weer zonder brokken afgebracht. Ik snap trouwens niet waarom je met zulke snelheden rond toert. Het lijkt me dat veel mooie dingen je dan ontgaan.

Wat we heel mooi vonden, was de Sprengenberg. Je fietst op je gemak langs een stuk heide en opeens is daar een sprookjesachtige witte toren op de heuveltop, de Palthetoren. Het deed me meteen aan het sprookje van Rapunzel denken.

Op een keer zaten we uit te rusten op een bankje in het bos, precies op een druk fietsknooppunt. De senioren, meest echtparen, fietsten af en aan. Het was blijkbaar een moeilijk kruispunt, want de meeste mensen stapten af, keken op de ANWB-paddenstoel, keken naar de nummertjes van de route en grepen daarna de kaart erbij. Er werd ondertussen druk overlegd. Vrouwlief wilde afslaan, maar manlief vond het beter om rechtdoor te rijden. Soms werden ze het niet eens en duurde de discussie even voort. Het einde van het liedje was, dat de vrouw haar zin kreeg. Ze stapte resoluut op de fiets en de man ging er met tegenzin achter aan. We hebben maar één echtpaar gespot waar het anders ging. De vrouw sloeg op voorhand al af. De man riep dat dat verkeerd was en trapte rechtdoor. We zagen de vrouw twintig meter verderop afstappen, maar de man bleef door karren, af en toe even omkijkend. De vrouw bleef stug staan, maar manlief kwam niet meer terug. Na verloop van tijd besloot ze hem toch maar te volgen.

Ik heb voor mezelf geconcludeerd dat vrouwen heel wat in de melk te brokkelen hebben. Eigenlijk zijn ze gewoon de baas in huis.

We hebben een hele tijd op dat bankje zitten genieten, maar moesten op een gegeven moment toch weer opstappen. Schoonzusje en ik reden maar gewoon achter onze mannen aan, zonder discussie.