De magie van de herfst.

Vandaag ging de zon onder en de hemel verkleurde naar prachtige oranjerode tinten. We hadden het voorrecht op dat moment buiten te fietsen, op weg naar huis, naar het westen. Wat was de wereld even mooi. We bleven maar stil kijken naar de lucht die steeds dieper rood kleurde. Je vergeet even al je beslommeringen en geniet alleen maar.

Gisteren had ik ook zo’n ochtend. Sam was best moe toen ze kwam, maar ik wist haar toch over te halen om mee uit wandelen te gaan. We hebben twee uur door het park gestruind en genoten van de mooie kleuren. We hebben met onze schoenen door de bladeren geroffeld, paddenstoelen gezien, hazelnoten, appeltjes, eikels en vijgen gezocht en gevonden. De lucht was heerlijk fris en het zonnetje scheen ook nog eens. Wat wil een mens nog meer. Toen we na twee uur weer eens thuis kwamen, waren we allebei lekker moe.

De duinen kleuren anders dan in de zomer. De hei is nu uitgebloeid. Het licht valt anders en ikzelf vind altijd, dat in het najaar de zon geler licht geeft. Een paar weken geleden fietsten we tegen de avond door de duinen. De paarden lieten zich weer zien na een heel seizoen onzichtbaar te zijn geweest. Het is dan veel te druk in de duinen. 

Ik vind de herfst het mooiste jaargetijde. Als het weer een beetje meezit, valt er eindeloos veel te genieten. Jammer dat er aan al dat moois weer een einde komt, maar dat is niet anders. 

Ik vergeet bijna de herfstbock op te noemen. Proost!