Opa en oma gaan vliegen.

Nog nooit in mijn leven heb ik gevlogen. Eigenlijk heb ik er ook geen behoefte aan. We hebben ons altijd per auto, fiets, trein of boot naar ons vakantiedoel begeven. Ik heb een heel goed argument om niet te vliegen, want vliegen is heel slecht voor het milieu. Bovendien ben ik dol op varen. We zijn de grote plas al heel wat keertjes per boot overgestoken.

Toen de kinderen klein waren, reden we wel eens naar Schiphol om vanaf het terras te kijken naar al de in- en uitgaande vluchten. De kinderen vonden dat bar leuk, maar ik kreeg enorme hoofdpijn van de kerosinedampen. Evengoed was het wel fascinerend en had ik op dat moment best wel in zo’n gevaarte willen stappen voor een verre, avontuurlijke reis.

Pas geleden moesten we naar Hoofddorp. Voordat we er waren sloegen we even linksaf. Daar is een grote parkeerplaats voor vliegtuigspotters te vinden, vlak naast de Polderbaan. De vliegtuigen kwamen op dat moment de een na de ander aan brullen. Maar het regende en het uitzicht was daardoor zo slecht, dat je ze op het laatste moment pas zag komen en voor je het wist waren ze weer verdwenen in de nevel. Tot zover mijn vliegtuigavonturen.

Manlief heeft wel echt gevlogen. Toen in de jaren negentig het  Airmiles-sparen begon, stond er in het cadeauboekje ook een vliegles in een Cessna vanaf vliegveld Teuge. Dat leek hem wel wat. Over een verjaardagscadeautje hoefde ik toen niet meer na te denken en daar vertrokken we, met een stel kinderen in de auto naar Teuge. We hadden ze beloofd dit uitje te combineren met een bezoek aan Apenheul.

Manlief kreeg vooraf op het vliegveldje een korte instructie en mocht toen naast te piloot plaatsnemen. Twee van de kinderen konden ook mee. Ze stonden niet te dringen. De twee oudsten die mee waren, wilden niet. Daarna waren Elsje en Henkie aan de beurt om in te stappen en die durfden wel.

Het werd een enerverende tocht. Op een gegeven moment kreeg manlief de stuurknuppel in handen geduwd en moest hij sturen, terwijl de piloot vrolijk over zijn schouder met de kinderen kletste. Bij manlief brak op dat moment een lichte paniek uit. Ze waren allemaal blij dat ze weer heelhuids op de grond stonden.

Zijn tweede vliegavontuur was een heel andere. Dochter wilde haar toenmalige man en haar pa eens verwennen met een zweefvlieg-ervaring. Ex-schoonzoon durfde eigenlijk helemaal niet, maar hij liet zich niet kennen. Ook dit keer moest het gebeuren op vliegveld Teuge. We gingen met een heel koppel vrouwen mee, konden wij ondertussen lekker naar Apenheul. Manlief en ex-schoonzoon reisden door naar Teuge en haalden ons in de loop van de middag weer op bij Apenheul.

Manlief, als eerste aan de beurt, had genoten daar boven in de lucht en vond het jammer dat het zo snel voorbij was. Schoonzoon moest daarna, maar dat werd een ander verhaal. Al op het moment dat het vliegtuig omhoog cirkelde om in de juiste thermiek te komen, raakte hij in wilde paniek. De piloot wist niet hoe snel hij weer naar de grond  moest. Manlief zag vanaf de grond al dat er iets grondig mis was. Schoonzoon kwam spierwit uit het vliegtuig stappen. Ze waren al lang weer op de terugweg, toen hij plotseling zijn maag moest omkeren. Toen wij hen weer zagen na een dag plezier met de apen, zag hij er nog steeds beroerd uit.

Manlief is de laatste jaren drie keer (met de bus) in Londen geweest met zijn leerlingen. Als je op schoolreis bent, volg je een strak programma langs diverse bezienswaardigheden.  (En moet je ook wel eens ergens naar toe waar je helemaal geen zin in hebt.) Je kunt nergens blijven hangen. Hij wil dan ook al een tijdje met mij naar Londen om alles eens op eigen tempo te doen.

Verleden week liepen we langs het altijd drukke reisbureau en daar was zowaar een balie leeg. Voor we het wisten hadden we een reisje naar Londen geboekt.

Eenmaal thuis werd ik er zomaar wat nerveus van. Hoe moet dat allemaal? Hoe vinden we de weg op Schiphol? Hoe gaat dat daar in Londen vanaf het vliegveld naar het centrum? Hoe regelen we de bagage? 

Eerlijk gezegd heb ik over het milieu niet zo nagedacht. Maar de kans is redelijk groot dat dit ons enige vliegavontuur blijft, hoef ik me er ook niet zo schuldig over te voelen. 

Nu begin ik er echt zin in te krijgen. Opa en oma gaan vliegen.