Van de pot gerukt.

Als je jong bent, houd je van veranderingen en nieuwigheden. Alles van vroeger is ouderwets en je ouwelui zijn natuurlijk nog erger dan ouderwets!

Maar is dit werkelijk zo? Het is namelijk zo, dat wij een traditionele toiletbril op ons toilet hadden zitten. Gewoon zo'n geval dat keurig vastgeschroefd zit en waar je flink aan moet soppen om hem schoon te houden. Vooral aan de richeltjes bij de bevestiging moet je veel aandacht besteden. Het is ook geen optie om zo’n apparaat regelmatig los te schroeven, want de schroeven zijn van een dusdanige lengte, dat alle energie om schoon te maken tegen die tijd al verbruikt is.

Er moest een nieuwe toiletbril komen, want de oude zag er ook in schone conditie niet schoon meer uit. De bouwmarkt heeft een rijke sortering van die gevallen hangen, dus op naar de bouwmarkt. De goedkope brillen waren te licht, de houten te zacht van materiaal en de dure gewoon te duur. Toen viel mijn oog op een middenklasser, mooi van kleur, van het juiste materiaal en bovendien was hij AFNEEMBAAR in één handeling, geweldig zo’n uitvinding. Opgetogen kocht ik het ding en monteerde het thuis direct op het toilet vast, nadat ik uitputtend schroeven van het oude geval had losgedraaid. Het zag er mooi uit.

Maar toen kwamen mijn vlotte, jonge, moderne dierbaren thuis. “Mam, wat is er met die bril aan de hand? Hij zit zo raar.” “Het is een afneembare”’ vertelde ik ze trots. “Bah, een afneembare, wat moet je daar nou weer mee?” Ik legde de voordelen van een ‘afneembare’ uit en vertelde, dat je hem zelfs onder de kraan af kunt spoelen. Wat een hilariteit; zoiets hadden ze nog nooit gehoord. Als je naar opzij bewoog, wipte de bril aan de andere kant een beetje omhoog vanwege het ‘afneembare’, dus ze mopperden steen en been dat ze met bril en al van de pot afvielen. Dan ben je dus niet ‘van de pot gerukt’, maar ‘van de pot gevallen’.

Het werd de volgende dag nog erger. We hadden namelijk een jarige en de familie kwam in grote getale opzetten. Iedereen moest natuurlijk naar het kleinste kamertje en een commentaar dat het opleverde. Mijn nazaten mengden zich graag in het gesprek, want zie je wel, zij vonden het ook al van de gekke dat ma zo’n idiote bril had aangeschaft. En ‘een wc-bril  afspoelen onder de kraan’: om je te bescheuren was het.

’s Avonds moest ik naar het toilet en ja hoor; er zat geen bril meer op. De bril was verstopt door één van mijn grapjassen.

Op maandag waren ze allemaal gelukkig weer naar school, waar ze  gewoon thuishoren. Daar konden ze tenminste genieten van een lekker ouderwetse toiletbril. Ik ging het toilet schoonmaken, dat behoorlijk had geleden dat weekend. Het ging echt veel gemakkelijker dan voordien en ik dacht: ach, laat ze maar zeuren, ik ben tenslotte degene die moet schoonmaken. Het went vast wel voor de stumpers.  De bril ligt nu nog elke keer los op de pot; van de pot gerukt door een gestrest gezinslid, die de nieuwe situatie nog niet helemaal aankan.

In 2002 geschreven.