Tweeling.

Onder onze kleinkinderen bevindt zich ook een tweeling, Peggy en Sue. We genieten van al onze kleinkinderen. Maar een tweeling is een bijzonder voorrecht om mee te maken. Ze zijn niet al te klein na hun geboorte, dus de meisjes komen snel thuis uit het ziekenhuis. Ze lijken veel op elkaar, maar Peggy oogt teerder dan haar zusje en weegt ook minder. Ze lag de laatste weken dan ook onderop en wordt als eerste geboren. De eerste tijd moeten ze om de drie uur gevoed worden, dag en nacht door. Stel je eens voor, maar blijkbaar krijgen ouders extra energie, want het gaat prima. Iedereen behoudt zijn goede humeur, ondanks het feit dat het geen snelle drinkertjes zijn.

In een gezin waar nog twee dochters zijn, wordt de boel al snel praktisch aangepakt. De verzorgingsspulletjes gaan naar beneden, de zussen worden, waar het mogelijk is, ingeschakeld. Eén van de ledikantjes verhuist naar beneden en in het plafond komt een grote haak waaraan een hemel van gordijnstof wordt gehangen. Boven is een dubbel opgemaakt bedje en beneden nu ook.

Het kleine grut groeit snel en op een dag scharrelen ze beiden over de vloer. Een kennis die er verstand van heeft, zegt tegen me: ‘Je moet eens opletten, want onder het spelen blijft een tweeling lijfelijk contact houden.’ En warempel, het is zo. Of ze zitten met de ruggen tegen elkaar, of hun beentjes raken elkaar.

Ze kunnen elkaar sowieso slecht missen. Sue duikelt op een dag van een stoelleuning af en moet voor alle zekerheid een nachtje naar het ziekenhuis. Oma wordt de volgende ochtend ingeschakeld om op Peggy te letten, want het gewone leven gaat natuurlijk gewoon door. Peggy hangt wat om me heen, spelen doet ze niet en een woord krijg ik er helemaal niet uit. Aan het eind van de ochtend komt Sue weer thuis. Op het moment dat Peggy de auto aan ziet komen, veert ze overeind en begint honderduit te kletsen.

De meisjes lijken op elkaar. Toch heeft de vraag of het een eeneiige tweeling is ons wel beziggehouden, want ze hadden in de baarmoeder wel een vlies tussen elkaar. Dan zoek je weer eens op het internet en ontdek je dat er drie mogelijkheden zijn: twee kindjes in één vlies is een eeneiige tweeling. Twee kindjes met een vlies ertussen kan eeneiig zijn en een twee-eiige tweeling zit in ieder geval elk in een eigen vlies in de baarmoeder. Zo leer je er elke keer weer iets bij. Er zijn kleine verschillen en die zie je, als je ze samen ziet. Is er maar een van de twee in zicht, dan slaat de twijfel toe; is dit Peggy of is dit Sue?

De jaren gaan snel. Nu zijn ze al weer een tijdje naar de basisschool. Laatst duikelde Peggy van de trap. Voor alle zekerheid wordt ze een dagje thuisgehouden. Sue blijft ook thuis. Ze prakkiseert er niet over om zonder Peggy naar school te gaan.

Afgelopen zomer komt de vraag: ‘Oma, mogen we bij u een schilderij maken?’ Hun zussen hadden dat een paar jaar geleden ook gedaan. Ja, natuurlijk mag dat. Maar het komt er zomaar niet van. Ze zijn het niet vergeten, dus als de kerstvakantie komt, wordt het weer gevraagd.

Gistermiddag is het ervan gekomen. Hun zussen hebben er ook weer zin in, dus die komen ook schilderen. Ik heb vier panelen gekocht en een grote tube witte acrylverf bij een goedkope winkel. De grote eettafel is helemaal bedekt met oude kranten. Mijn eigen kleurtjes acrylverf staan uitgestald met een pot vol kwasten, vier potten water en vier borden. Zo moet er toch wat van te maken zijn.

Peggy heeft bedacht, dat ze een prinses gaat maken en Sue wil een pandabeer schilderen. Zus Tan wil dat ook. En Deb wil een koning schilderen. Ik haal de laptop er even bij om een afbeelding te zoeken van een pandabeer. We gaan lekker aan de slag, maken een ontwerp en tekenen dat niet te klein op het doek. Er moeten mooie kleuren gemengd worden. Het wordt een middag hard werken, maar het resultaat mag er zijn aan het eind van de middag.

Nog een anekdote: 

Het is zondagochtend. De tweeling van bijna drie jaar speelt in de kamer: Peggy is druk bezig op de vloer en Sue probeert een computerspelletje op de bank. Het lukt haar nog niet echt. De bel gaat. Moeder loopt naar de deur met in haar kielzog Peggy. Tante komt binnen: “Wat heb je een mooi speldje in je haar!” “Dank je”, reageert de kleine. “Een compliment voor je opvoeder”, zegt tante. Meteen erop klinkt vanuit het hoekje van de bank: “Ah, shit!”