Kringloopgeluk.

Ons huis lag er drie maanden geleden nog net zo bij als toen ons laatste kind de deur achter zich dicht trok en dat is bijna vijf jaar geleden. De badkamer is nu verbouwd en prachtig geworden, hoewel ik me er nog steeds een beetje te gast voel in al die nieuwigheid. Maar dat zal vast wel wennen.

Vlak voor de badkamerverbouwing hadden we onze slaapkamer ook helemaal ontmanteld. Het was wel nodig ook. Doordat we ooit met zoveel mensen in één huis woonden, was er heel veel spul van onszelf in onze grote slaapkamer gestouwd. Eén muur was helemaal gevuld met boekenplanken aan een ophangsysteem. Om het stevig te maken had manlief toch al gauw zo'n dertig schroeven in de muur geboord. De planken stonden vol met lesboeken en opbergdozen. Na zijn pensionering zijn de boeken beetje bij beetje verdwenen. Bovendien had hij een eigen werkkamer in gebruik genomen. Zodoende keken we, als we wakker waren, tegen een muur aan met allemaal lege planken. Dit voorjaar kon Mientje, die nu opbergruimte nodig heeft, de planken prima gebruiken. En keken wij plotseling tegen een lege muur aan waarin allemaal pluggen zichtbaar waren. Het zag er ineens niet meer uit met op het behang duidelijk de sporen van dood gemepte muggen en poepende spinnen. 

Laminaat, behang en verf hebben we op een verloren middag uitgezocht. Voor het eerst in ons leven waagden we ons aan behang met een patroon. Het was een hele klus om dat er goed op te lijmen, maar het eindresultaat mocht er zijn. Ik ben er in ieder geval best wel trots op. We slapen nu tussen het riet. Als dat niet rustgevend is ...

Gordijnen erbij kiezen was ook prima te doen. Al moet ik iedereen aanraden niet naar de Kwantum te gaan. Ik had voor het eerst van mijn leven besloten om de gordijnen te laten naaien.De computer moest het aantal banen uitrekenen en op een breedte van 230 cm. kwam het intelligente apparaat uit op vier banen (=580 cm. breed). Ter plekke besloot ik om de gordijnen zelf maar weer te gaan naaien, want zo'n onzin had ik nog nooit gehoord. Dus ik heb 3 banen stof besteld en moest daar 3 weken op wachten, want het moest elders geknipt worden. Dat schijnt tegenwoordig te moeilijk te zijn om in de winkel te doen. Bij aflevering bleek ik 20 cm. extra te hebben gekregen. Leuk, ware het niet dat er op 40 cm. van het eind een baldadige knip midden in de stof zat. 
Enfin, de gordijnen hangen nu naar tevredenheid en bij de Kwantum bestel ik geen gordijnen meer.

Hierna komt het op de meubilering aan. Ons grenen bed onder het wuivende riet kan nog jaren mee. Het ladekastje ernaast, van manlief, kan echt niet meer in zo'n nieuwe slaapkamer. Maar hij vindt het niet nodig om goede spullen weg te doen. Gelukkig heeft kleindochter Tis nog een kastje nodig.
Op een vrijdag, als de vloer uit onze badcel gejekkerd wordt en de herrie binnen niet om te harden is, heb ik manlief liefjes voorgesteld om eens mee naar IKEA te gaan. Normaal weigert hij zo'n oneerbaar voorstel resoluut, maar nu is ie er warempel voor te porren. IKEA heeft een slaapkamerserie (Hemnes) die ik wel aardig vindt. Het lijkt me leuk, twee zwarte nachtkastjes en een bijpassende spiegel. Maar in de winkel valt dat toch wat tegen. We bekijken het eens en ik denk bij mezelf: 'mmm, in het rood vind ik zo'n kastje heel wat mooier, maar hoe past dat nou weer bij ons bed'. Manlief heeft dezelfde gedachte want hij spreekt hardop uit wat ik denk. We kijken elkaar eens aan. Wel, we doen het. Ook de spiegel, alleen in het zwart verkrijgbaar, valt tegen. Plotseling valt mijn oog op een ovaal smeedijzeren geval, heel groot en met krullen aan de rand. Verdraaid, dat is een leuke. Laten we eens gek doen. Zo komen we thuis met steenrode nachtkastjes en een zwarte, smeedijzeren spiegel. 

Het resultaat valt niet tegen. De spiegel hangt een beetje in de hoek naast het stopcontact. Maar helemaal af is het nog niet. Want waar laat je je kam e.d. en waar leg je je scheerapparaat te laden. Op internet is geen leuke oplossing te vinden. Dan de kringloop maar, maar in eerste instantie zien we daar ook niets. Ik weet niet precies wat ik zoek. Tot er een mooi rond houten tafeltje staat op smeedijzeren pootjes. Dat is het! Het kost € 3,75 en een potje zwarte lak om er een nieuw tafeltje van te maken. 
Voor de kammen en borstels wil ik een mooie glazen pot in recycle-glas dat een beetje groenig is, past mooi bij het wuivende riet. Maar die heb ik nog niet gevonden. Wel ligt er in de kringloop een wit oma-kleedje dat prachtig op het tafeltje past. Zo'n mooie slaapkamer hebben we nog nooit gehad. 
Voor de 'finishing touch' moet je gewoon naar de kringloop gaan. 
Nu moeten we ons nog bezighouden met iets voor aan de muur.

Kiezen.

Amerika heeft gekozen. Wie wil je dat je president wordt: een macho schuinsmarcheerder die overal mee weg komt of een overjarige, liberale feministe die door haar glazen plafond heen probeert te breken. Wat ben ik blij dat ik daar niet woon, want het was een onmogelijke keuze. Zorgen maak ik me wel over hoe de wereld er over een paar jaar uit zal zien. Het is er nu al zo onherbergzaam voor veel mensen.

Zondagochtend was er een jonge vrouw die ook heeft gekozen, niet voor Donald of Hillary, maar voor God. In een heel bijzondere kerkdienst werd ze gedoopt. Na haar doop vertelde ze heel eenvoudig haar verhaal. Over hoe moeilijk het was om altijd te leven met het gevoel tekort te schieten. Over hoe ze tien jaar geleden iets gewaar werd van God toen een jong, dierbaar familielid werd begraven. Er was daar geen wanhopig verdriet, maar de hoop op een weerzien, later, bij God. Toen begon haar zoektocht en begon ook de genezing van de leegte en onmacht in haar hart. Het was geen gemakkelijke weg. Maar gaandeweg ontdekte ze steeds meer van Gods liefde voor mensen, ook voor haar en wist ze; zonder Hem wil ik niet meer leven. Haar verhaal ontroerde iedereen: een jonge vrouw die tegen de heersende mores in kiest voor een leven met God …                                                                                                     
Zolang zulke dingen gebeuren hoef ik me niet al te veel zorgen te maken over de presidenten van deze wereld. Uiteindelijk is het de Grote Baas daarboven die alle touwtjes in handen heeft.

 Lopen op het water, gezongen door Elise Mannah.

Dit lied werd zondagochtend gezongen en is geïnspireerd op een verhaal uit de Bijbel over Petrus, volgeling van Jezus.

Mattheus 14 vers 22-31
... Meteen daarna gelastte hij de leerlingen in de boot te stappen en alvast vooruit te gaan naar de overkant, hij zou ook komen nadat hij de mensen had weggestuurd. Toen hij hen weggestuurd had, ging hij de berg op om er in afzondering te bidden. De nacht viel, en hij was daar helemaal alleen. De boot was intussen al vele stadiën van de vaste wal verwijderd en werd als gevolg van de tegenwind, door de golven geteisterd. Tegen het einde van de nacht kwam hij naar hen toe, lopend over het meer. Toen de leerlingen hem over het meer zagen lopen, raakten ze in paniek. Ze riepen: "Een spook!" en schreeuwden het uit. Meteen sprak Jezus hen aan: "Blijf kalm! Ik ben het, wees niet bang!" Petrus antwoordde: "Heer, als u het bent, zeg me dan dat ik over het water naar u toe moet komen." Hij zei: "Kom!" Petrus stapte uit de boot en liep over het water naar Jezus toe. Maar toen hij voelde hoe sterk de wind was, werd hij bang. Hij begon te zinken en schreeuwde het uit: : Heer, redt me!" Meteen strekte Jezus zijn hand uit, hij greep hem vast en zei: "Kleingelovige, waarom heb je getwijfeld?" ....

Nog eens over plastic tasjes.

Voordat er een verbod kwam op de gratis plastic tasjes, werd alles wat je kocht erin verpakt en had je een overvloed van die gevallen. In veel winkels was je zelfs verplicht om de tasjes te accepteren, dan konden ze zien dat je betaald had voor je spullen. Hoe zouden ze dat trouwens nu weten?

Ondertussen hadden we thuis een flinke voorraad tasjes. Iemand kwam op het creatieve idee om de tasjes in een lange reep te knippen en ermee te breien of haken. Er zijn duurzame en sterke tassen van gehaakt waarmee je dan weer je boodschappen gaat kopen. Het ziet er bovendien ook nog leuk uit, over hergebruik gesproken. Dus mocht iemand nog veel tasjes in huis hebben, dit is een leuke bestemming voor de overtollige tasjes.

Op internet laten diverse blogs zien hoe je eenvoudig een lange draad knipt van een tasje, deze bijvoorbeeld:

http://dehaakbrigade.blogspot.nl/2013/03/tutorial-zelf-draad-knippen-van-plastic.html

Ikzelf gebruikte de tasjes om het plastic afval in te verzamelen dat naar de milieustraat moest. Dan hoefde je daarvoor geen nieuwe plastic zakken te gebruiken. Bij de huidige schaarste maak ik gebruik van lege broodzakken e.d. Soms fiets ik met een tas vol gevulde plastic brood- en appelzakken naar de afvalcontainer. Volgend jaar wordt het allemaal weer anders; dan gaat het plastic in de grijze container thuis en moeten we met ons restafval naar de milieustraat. Over omdenken gesproken …

In de krant lees ik van een supermarkt die zoveel mogelijk zonder verpakkingsmaterialen werkt. Daar krijg je je brood dus weer zo mee. Dat doet me aan vroeger denken. De bakker, de groenteboer, de melkboer en de kaasboer kwamen allemaal gewoon aan de deur. Mijn ma droeg een schort met voorop een grote zak waarin haar portemonnee verstopt zat. 's Morgens ging regelmatig de bel. De broden werden bloot van de bakker gekocht en in de broodtrommel gestopt. De groente werd op de kar afgewogen en in een mand gedaan. De melk kocht mijn ma in glazen flessen die de volgende dag weer mee terug werden gegeven. Andere mensen lieten rauwe melk in een kannetje scheppen. De melkboer had hiervoor een grote melkkan bij zich met een opscheplepel op maat. Verpakkingsmaterialen kwamen er niet aan te pas.

Willen we echt duurzaam doen, dan moeten we weer naar die situatie terug. Maar dat betekent in deze tijd dat je allerlei potten, flessen, lappen en katoenen tasjes meeneemt naar de supermarkt, de leveranciers komen niet aan de deur. 

Op dit moment zie ik dat nog niet echt zitten. Wel heb ik tijdje geleden een lap gekocht waarin je je broodje verpakt als je op pad gaat. Ik ben serieus van plan om dat geval te gaan gebruiken. Het begin is er dus met mijn stoffen tasjes en mijn lunch-wrap.

lunch-wrap, onder andere te koop bij 'Waar'

Plastic tasjes.

Elke vrouw herkent dit wel: je gaat voor je dagelijkse boodschappen naar de supermarkt. Onderweg besluit je om ook even een andere winkel binnen stappen, een kledingwinkel bijvoorbeeld. Want het is koud buiten en je bedenkt dat je nu echt een nieuwe, warme trui nodig hebt. Er hangt er een mooi exemplaar dat past en ook nog eens goed staat. Vervolgens sta je bij de kassa met de nieuw verworven aanwinst in de ene hand en de boodschappentassen in de andere hand. Dan vraagt de verkoopster: “Wilt u een tasje?” 

’Oeps’, denk ik in zo'n geval, ‘dat heb ik niet meegenomen.’ Nu gaat het me niet om de 10 cent die je voor een plastic tasje moet neertellen.  Ik ben een groot voorstander van het verminderen van de plastic afvalberg en vind het daarom prima dat we iets voor een plastic tasje moeten betalen. Maar als ik elke keer weer een plastic tasje koop, vermindert die afvalberg niet. Ik kan mijn nieuw verworven kledingstuk natuurlijk ook in de smoezelige boodschappentas mikken. Maar daar gaan straks vochtige pakken melk en vleesverpakkingen bovenop. Ik denk niet dat het nieuwe kledingstuk dan erg fris zal blijven.

Je moet dus een plastic tasje van thuis meenemen, maar de plastic-tasjes-voorraad in de voorraadkast is inmiddels heel klein geworden. Een landelijk bekend warenhuis heeft op haar één-euro-stelling regelmatig opvouwbare tasjes in een hoesje. Het zijn heel handige gevallen, ware het niet, dat de stiksels waarmee de tasjes in elkaar gezet zijn heel beroerd van kwaliteit zijn. Een nieuw kledingstuk erin verpakken lukt wel, maar doe je je zwaardere aankopen in zo'n tasje, dan begeven de naden van het hengsel het heel snel. En waar moet je dan weer heen met al je losse spullen. Dus loop je met alle aankopen onder je armen geklemd zo snel mogelijk naar je fiets met zijtassen.

Op zolder ligt nog een lap stevige tijk, ooit gekocht om er een fleurige strandtas van te maken. Die strandtas, daar ben ik nooit aan toegekomen omdat er in de supermarkt ineens grote, handige strandtassen met rits te koop waren. Deze lap moet ik nu maar eens gebruiken om tasjes van te naaien, bedenk ik bij mezelf. Dan stop ik ze in de boodschappentas voor het geval dat ik weer onverwachts een andere winkel dan de supermarkt binnen stap.

Het maken van deze tassen gaat heel eenvoudig. Je hebt een stevige lap stof nodig, een naaimachine en een klein beetje tijd.

Ik heb lappen geknipt van 50 cm. hoog en 75 cm. breed. Elke lap is met de goede kant naar binnen dubbel gevouwen tot 50 cm. hoog en 37½ cm. breed. De stof is op elkaar gestikt, zodat je een buisvorm krijgt. De naad moet je wel afwerken, met een zigzagsteek of met een platte zoom. Eén kant van die buis wordt de bodem, dus ook dichtnaaien en afwerken. Aan de bovenkant stik je een brede zoom. De hengsels zijn gemaakt van een repen stof van 45 x 10 cm. Deze repen vouw je in de lengte dubbel met de goede kanten op elkaar. Je stikt de naad dicht en keert de stof om. Zet de hengsels goed vast op de zoom aan de bovenkant van de tas en Klaar is Keesje.
Nu moet ik niet vergeten om de tassen mee te nemen als ik op pad ga ...

Prachtige herfst.

Na een heerlijke nazomer is de herfst gekomen. Prachtige kleuren zien we plotseling aan de bomen verschijnen. Dat smeekt om een grote fietstocht. maar er is steeds weinig tijd beschikbaar. De badkamerverbouwing is inmiddels wel afgerond; we wanen ons nog steeds een beetje te gast in onze nieuwe wasruimte met royaal badmeubel, zwevend toilet en glazen douchewand. Vooral die douchewand is angstig. Manlief zwiebert er nog steeds tegenaan als ie in het duister van de nacht de kortste route naar het toilet neemt en ik wantrouw al dat glas nog een beetje. Stel je voor dat het in duizend stukjes uit elkaar spat en je staat daar op je blote voeten onder de douche ...

Inmiddels zijn alle vreemde gasten weer verdwenen uit ons huis en kunnen we met een gerust hart op pad. Verleden week zijn we na koffietijd op de fiets de duinen ingetrokken: ten noorden van Bergen erin en daarna de afslag genomen naar Bergen aan Zee. Daar is ruim de gelegenheid om iets te eten. Dat deden we dan ook op het terrasje naast de strandopgang, uit de wind en in het zonnetje. Hierna fietsen we aan de zuidkant het duin weer in. Bij 't Woud, tussen Bergen en Egmond kom je er uiteindelijk weer uit.

De duinen ten noorden van Bergen aan Zee zijn in de herfst naar onze mening het mooiste stuk duin van Nederland. De zuidkant heeft een compleet andere uitstraling, maar het is er ook prachtig. Hier kun je wilde paarden en Schotse Hooglanders tegen komen. Meestal lopen de paarden ver van de fietspaden vandaan. De Hooglanders houden er wel van om langs de paden te grazen en uit te rusten. Het advies is om zeker 25 meter bij de dieren vandaan te blijven, maar dat is logistiek onmogelijk in zo'n geval. Ook nu moesten we er weer pal langs, maar dat houdt de spanning er een beetje in zullen we maar zeggen. We hebben nog nooit mee gemaakt dat een beestje ons bedreigde. 

Voor deze week hebben we het plan opgevat op de Veluwe te gaan fietsen. We moeten toch nog op familiebezoek in Apeldoorn. Dan kunnen we meteen genieten van de herfstpracht op de Veluwe. Op maandag is het prachtig weer maar naar ons idee is het dan altijd veel te druk op de weg. Ook dinsdag zal het nog even rustig herfstweer zijn  volgens Gerriten hebben we bovendien de tijd aan onszelf. De afspraak met Apeldoorn is snel gemaakt. 

Voor elf uur willen we in Apeldoorn zijn. De reis duurt normaal anderhalf uur. Manlief zet de fietsen in de auto en om kwart voor negen zijn we op pad met het idee dat het op de weg wel mee zal vallen. Maar dat hebben we geweten. We zijn nog niet ver van huis als de matrixborden boven de weg onze snelheid beginnen te beperken. Al snel staan we meer stil dan dat we rijden. Vooral op de ring van Amsterdam is het een ramp. Enfin, om kwart over elf arriveren we eindelijk in Apeldoorn. Ons familiebezoek duurt daardoor niet veel meer dan een uur. De volgende dag lezen we in de krant dat er op deze dinsdagochtend weer een filerecord was.

Voor onze fietstocht parkeren we de auto in Hoog Soeren. Het dorp ligt midden op de Veluwe. Er zijn geen andere fietsers (lees e-bikers) op pad en dat is heerlijk, niet elke keer een pingel achter ons van mensen die willen passeren. Op ons gemakkie rijden we over heidevelden, door prachtig verkleurende bossen, heuveltje op, heuveltje af. Overal is de grond zwaar omgewoeld. De zwijnen kunnen nooit ver weg zijn, maar zoals altijd zien we geen enkel beestje.

Om drie uur komt de beloofde motregen eraan. We zijn net ten zuiden van Hoenderloo en rusten er juist even uit. Door een steeds donker en natter wordend bos fietsen we terug. De wind trekt iets aan. De bladeren zweven plotseling met bosjes naar beneden. Het fietspad is steeds moeilijker zichtbaar door de invallende schemer en het vallende blad. We voelen ons niet meer welkom in het bos en laten het achter voor de dieren. We fietsen in één ruk terug naar de auto.

Fietsknooppunten: 10-38-41-42-44-15-14-13-12-7-6-43-42-41-38-10.