Haggis.

Het laatste wat ik over deze vakantie kwijt wil, is dat ik Haggis heb gegeten. Toen we in 2003 voor het eerst naar Schotland gingen, gaf een Schotland-minnende kennis het advies 'Eet geen Haggis of Black Pudding.' Dat laatste is bloedworst en dat lust ik niet. Maar Haggis, wat is dat nou. Volgens de reisgids is Haggis een vleesgerecht. Hart, long en lever van een schaap worden gekookt, fijngehakt en vermengd met uien en havermout. Dit mengseltje wordt ingepakt in een schapenmaag. Het klinkt niet erg aantrekkelijk en ik heb het in de loop der jaren dan ook niet gegeten. Maar Haggis is Schotlands nationale gerecht, net zoiets als hachee in Nederland. Daar houdt ook lang niet iedereen van.
Nu waren we voor de tiende keer in Schotland. Zwager was jarig, dus we gingen lekker uit eten. De anderen kozen voor Haddock met Chips en groenten (schelvis met patat). Maar ik zag Haggis op de kaart staan. Mijn besluit was genomen. Voor de tiende keer in Schotland en nog nooit haggis gegeten? Nu moest het ervan komen. Het was een bord met fijn gepureerde peen en aardappelpuree. Het andere prutje was de Haggis. Gelukkig was het niet in schapenmaag verpakt. Het smaakte niet vies, maar was ook niet lekker. Het had een onbestemde smaak. Ik heb het opgegeten, maar keek af en toe een beetje jaloers naar de anderen die zaten te smullen van hun visje. Zij op hun beurt, keken met afkeer naar de slappe hap op mijn bord.  Alleen schoonzusje durfde een minihapje te proeven. Het is goed dat ik het eens gegeten heb, maar ik hoef het niet meer.

Haddock is heerlijk om te eten in de vissersdorpen. De vis wordt gevangen en aan land gebracht. 's Avonds zit jij er van te smullen in de pub, aanbevolen.