Wandelen, wandelen, wandelen.

Alweer de laatste dag in de Gen Nevis, morgen vertrekken we naar Galloway. Vandaag is een rustige dag met prachtig weer. Volgens de Schotten verdient dit weer een negen. We hebben gewandeld bij de Inchree Falls. We beginnen met de blauwe route en volgen een behoorlijk steil pad omhoog. We zien onderweg geen blauwe paaltjes meer, maar groene. Volgens manlief is de blauwe kleur waarmee de route is aangegeven een beetje verbleekt. Maar dan zijn we ineens bij de parkeerplaats terug, geen waterval gezien. Dan ontdekken we weggetje met, jawel, de blauwe route. Dus we beginnen opnieuw. Nu komen we wel bij de prachtige waterval die van een behoorlijke hoogte naar beneden stort. We eten er ons broodje op een bankje en in het zonnetje, heerlijk! Wat is Schotland toch verslavend mooi.

Gisteren zijn we naar Nevis Range gereden en hebben ons in een gondel omhoog laten hijsen naar een hoogte van 600 meter. We komen op de sneeuwgrens terecht. Een flinke sneeuwbui dwingt ons ertoe eerst een bakkie te doen in het bergrestaurant. Maar dan kunnen we: er zijn twee korte routes naar een viewpont. We gaan eerst zuidwaarts. Het is een rotsige pad bedekt met sneeuw. Af en toe komt de sneeuw mijn schoenen binnen. Het is prachtig om zo hoog te zijn. Als het niet sneeuwt heb je prachtige vergezichten over Fort William en de besneeuwde bergen erom heen. Het is er wel behoorlijk koud. We trekken onze kragen over onze oren. Erna doen we het noordelijke viewpont. Het is er al even mooi en even koud. Dan wordt het zoetjesaan tijd om weer af te zakken naar beneden. We hadden er de hele dag wel willen blijven.

De dag ervoor was het een heel andere wandeling. We vertrokken met de auto naar Gairlochy om een stukje langs het  Caledonian Canal (the Great Glen) te wandelen, 8 mijl volgens het boekje. Het was een mooi aangelegd pad pal langs het kanaal. Op een gegeven moment dachten we: dit is toch wel een eindje meer dan een rondje Geestmerambacht. Maar ja, er was nergens een brug te bekennen om over het kanaal heen te komen. De mannen gingen juist wat vooruit om te kijken wat er achter een volgende bocht was, toen de vrouwen langs het pad een bordje zagen staan: aquaduct. Het wees omlaag. Zo'n bordje staat er natuurlijk niet voor niets. We keken nog eens goed naar beneden. Ja hoor, er liep een pad naast het riviertje dat door het aquaduct stroomde. Dat was dus geen oversteek maar een ondersteek. Naast een riviertje onder het kanaal door was ook een tunnel voor wandelaars. We waren eindelijk op de helft van de wandeling aan gekomen. Helaas was er nergens een plekje om eens even uit te rusten. Bij een huis waar niemand leek te zijn toverde zwager plotseling twee stoeltjes tevoorschijn waarop schoonzusje en ik even heerlijk konden rusten.

De terugweg lopen we wat van het kanaal af over een smalle asfaltweg. Daar krijgen we de mooiste vergezichten over de bergen in het zuiden, wat mooi. Onderweg wisselt manlief nog even een bandje voor een gestrande Schot die de krik verkeerd onder de auto had gezet en vervolgens de band er niet af krijgt. Ikzelf vind dat de man hem wel wat enthousiaster had mogen bedanken dan het lauwe 'thank you' dat uit zijn mond komt.
We lopen weer door. Het begint best wel zwaar te worden en op de laatste mijl verdwijnt de zon en krijgen we een stevige hagelbui op ons dak. Gelukkig halen we het eind, je moet wel natuurlijk.
Terug in de cottage 'google' ik op de afstand: het was geen 8 mijl, maar meer dan 10.