Leven langs de kust.

Een leven lang wonen we al op fietsafstand van de Noordzeekust. Ik zou niet anders willen. Met enige regelmaat en in alle jaargetijden maken manlief en ik fietstochtjes naar duin en strand. Onlangs hebben we nog een middagje bramen geplukt in het duin tussen Bergen en Egmond. Op enige afstand stond er een Konik-paard te briesen en te hinniken. Ik denk dat wij in zijn leefgebied plukten en dat beviel hem niet zo. Verleden jaar waren we in hetzelfde gebied. Plotseling ging er geloei op in de bosjes naast ons. Bleken er Hooglanders te zitten. Daar schrok ik wel even van. Je wordt geacht op minimaal 25 meter afstand van die beestjes te blijven. Dat is toch vaak onmogelijk, omdat ze hun lijf graag op een zanderig wandelpad te ruste leggen. Of er staat een hele kudde op het fietspad. En zie er dan maar weer langs te komen. Het is heerlijk, en soms ook een beetje spannend, om een middag in zulke natuur door te brengen.

Tussen Bergen en Egmond.

De duinen zijn onze beveiliging tegen oprukkend zeewater. Er zijn wel mensen die zeggen dat ze hier nooit willen wonen, zo onder de zeespiegel. Ik heb het eens opgezocht, maar we wonen slechts 20 cm. onder de zeespiegel. Als er een bres wordt geslagen in onze kustbeveiliging loopt ons huis natuurlijk wel onder.

In 1997 werd er tussen Schoorl en Bergen zomaar een gat gegraven in de buitenste duinenrij. Op deze plek kregen water, zand en wind vrij spel. Het was een experiment. Maar het lijkt er niet op dat deze Kerf onze streek onveiliger heeft gemaakt. Stuivend zand vult het gat in de duinenrij steeds hoger op. De laatste zes jaar is er geen zeewater meer binnen gekomen en de vallei van de kerf lijkt zich wel wat naar het zuiden te verplaatsen. De natuur gaat zo haar eigen gang.

In 2013 stond er wel wat water in de Kerf, maar dat was regenwater.

Het was verleden week nog steeds heerlijk nazomerweer. Daarom zijn wij op de fiets gestapt en hebben de rit naar Camperduin gemaakt. Bij Camperduin is heel wat gaande. Daar begint de Hondsbossche Zeewering, die doorloopt tot Petten. De Zeewering is altijd een machtige dijk geweest waar de zee niet overheen kwam. De laatste jaren is dat onzekerder geworden door de klimaatveranderingen. Nog niet zo lang geleden is de dijk daarom verstevigd en verhoogd. Maar blijkbaar was dat niet afdoende. Nu is men op het lumineuze idee gekomen om buitendijks een nieuw duinlandschap met strand aan te leggen. Al langere tijd hebben we schepen heen en weer zien varen die voor zandsuppletie zorgden. Maar nu is het echte werk begonnen. Buiten de dijk zijn zandwallen opgeworpen en daartussen wordt zand gespoten. (www.kustopkracht.nl) Wat daar gebeurt is een fascinerend gezicht. De machtige zeewering lijkt nietig vergeleken met de nieuwe natuur die aan het ontstaan is. Hoe het eindresultaat wordt? Geen idee, de natuur gaat immers haar eigen gang.

Ook de 'King George' lijkt onder het zand te verdwijnen. Het scheepswrak ligt al sinds 1921 vlak achter de Zeewering. Het is nooit gelukt om het te bergen. Als het hard waaide, reden we wel eens met de kinderen naar de parkeerplaats achter de dijk en dan gingen we tegen de wind in via de trap naar de andere kant van de dijk. Vooral Mientje was betoverd door de laatste restjes 'King George' die nog boven water uitstaken. De laatste jaren was het wrak vooral het domein van aalscholvers, die vanaf het wrak de zee afspeurden naar voedsel. Maar helaas, aan alles komt een eind op deze aardbol.