Als je niet wilt verdwalen moet je thuis blijven.

Pientje had in een optimistische bui NS-kaartjes bij Kruidvat gekocht. Dat er alleen in het weekend mee gereisd kon worden ontdekte ze thuis pas. Er was er nog eentje over en die was bijna verlopen. Het ging ’m niet meer worden. Zodoende zitten manlief (met een vrije reisdag) en ik (met het bewuste Kruidvat-kaartje) op deze mooie zaterdag in de trein om de NS-wandeling van Arnhem naar Wolfheze af te maken. 

Gelukkig hebben we nog een zitplaats in de trein, want het lijkt er op dat de helft van Nederland vandaag de kuierlatten neemt, gezien de vele wandelschoenen. Even later wordt me duidelijk dat de meeste mensen op weg zijn naar de Amsterdam City Walk. Na Amsterdam wordt het rustig, denk je bij jezelf, maar nu komen de studenten massaal de trein instappen om uit te gaan in Utrecht. Het geeft in ieder geval een gezellig geroezemoes in de trein. In Ede-Wageningen stappen we over op de sprinter naar Arnhem en dan is het plotseling oorverdovend stil.

Vorige keer waren we tot Oosterbeek gekomen. Daar stapten we nu uit de trein en in een heerlijk zonnetje vervolgen we onze route alsof er geen maanden pauze tussen zitten.

Als je het station verlaat in westelijke richting loop je al snel door de bossen. De bomen verkleuren nu aardig en de zon doet je bijna denken dat het nog zomer is. Grappig is dat; de vogeltjes beginnen ook meteen weer muziek te maken. 

Het is een schitterende wandeling door de Bilderbergbossen. Je loopt over prachtige bospaden, langs stukjes heide met een drinkpoel. 

Even later komen we op een terrein van Natuurmonumenten terecht. Hier raken we van het padje. Dat ontdekken we, als we bij de spoorbaan komen. Daar horen we helemaal niet te zijn. Er zit niet anders op dan weer terug lopen tot het punt waarop alles nog klopte. Op pad punt hebben we de route en het kaartje al bestudeerd, samen met een stel leeftijdgenoten die er ook niet uitkomen. Maar die lopen een andere route. Wij zijn dus de verkeerde kant op gelopen en zij waarschijnlijk de goede. Nu pakken we de andere mogelijkheid en warempel, de hele beschrijving klopt weer. 

Hier lanceert manlief zijn motto: Als je niet wilt verdwalen moet je thuis blijven.

We gaan nu door een uniek gebied. Door dit bos loopt de Wolfhezerbeek. De wandeling gaat langs de oever van deze beek en regelmatig via vlonders er over heen. Het terrein is behoorlijk heuvelachtig. Het wordt nu drukker in het bos. Terwijl we op een uniek plekje zitten te eten komen er regelmatig wandelaars langs, ook het echtpaar dat net als wij twijfelde over de route. Er staan prachtige paddenstoelen op de hellingen van de beek en bijna elke wandelaar zien we bukken en een foto maken. Ik dus ook 😏. Dit is waarschijnlijk een beroemd exemplaar aan het worden op Instagram. 

We passeren een prachtige boomstronk, een plaatje waard.

... en een omgevallen den met een bordje met uitleg erbij: de kringloop van de duizendjarige den. Je ziet dat de natuur deze ouwe knar helemaal gaat verslinden.

Even verderop wordt het nog drukker op de paden en we zien waarom. Hier staan de Wodanseiken van Wolfheze. Deze bomen zijn 450 jaar oud en komen voor op heel wat werk van oude landschapsschilders (Mauve, Mesdag). Er staat een enorme groep mensen bij de eeuwenoude bomen terwijl ze uitleg krijgen van een boswachter. Het echtpaar van eerder komt van de andere kant af langs lopen. We begroeten elkaar bijna als oude bekenden, komisch.

We blijven langs de Wolfhezerbeek lopen. De beek ontstaat hier uit kwelwater, dat kraakhelder is. Ik heb het niet geprobeerd, maar volgens mij kun je het zo drinken. 

Nu is het natuur, maar vroeger werd hier hard gewerkt, stonden er koren- en papiermolens.

Na deze prachtige route laten we de beekoever achter ons. Over een stuk heideterrein komen we bij het ecoduct over de A12. Leuk, je mag er aan de zijkant over heen. Helaas is het pad afgeschermd van het deel waar grote en kleine dieren de A12 veilig over kunnen steken. Wel zijn er kijkgaten, maar wat je daar doorheen ziet valt tegen. Ik had er een heel andere voorstelling van.

Nog een stukje lopen door het bos en dan naderen we het station van Wolfheze. We kunnen weer op huis aan.

In de trein verwonder ik me weer eens over de vreemde kostgangers van Onze Lieve Heer. Er komen twee conductrices om kaartjes te controleren. Voor hen uit haast zich een Eritrese jongen voorbij. Het laat zich raden waarom. Het valt een man vlakbij ons ook op. Hij begint meteen te oreren tegen de vrouw voor hem. Ze luistert beleefd. Volgens de man kun je prima zwart rijden, want het loont de moeite. Hoewel hij het niet doet, voegt hij eraan toe. Dan begint hij over het Excel-bestand dat hij bijhoudt. Hij reist voor zijn werk tussen Amsterdam en Castricum. Elke dag noteert hij of hij gecontroleerd is of niet. En wat blijkt, vandaag is hij voor de tweede keer gecontroleerd in dit jaar. Hij rekent voor wat het hem zou kosten als hij zwart zou reizen en wat het hem nu kost. De vrouw blijft naar hem luisteren, knikt af en toe, maar oogt duidelijk opgelucht als de trein stopt bij Castricum. De man verdwijnt met een beleefde groet uit beeld.