Kuikentjes in het verzorgingshuis.

En plotseling is het weer zacht voorjaarsweer. De temperatuur nadert de 20 graden. Henkie, die in zuidelijke streken woont, vindt dat een temperatuurtje van niks. Maar ik, die in het noordwesten van het land woont ervaar dit als een cadeautje. Het waait hier wel flink, maar dat is meestal niet anders. En er valt af en toe een buitje, maar wie daar op let is een kniesoor.

Gisteren paste ik weer op Sam. Haar mam belde van het werk: “Vind je het leuk met Sam even naar de kuikentjes te komen kijken?”. Natuurlijk vinden we dat leuk. Op haar werk, een verzorgingshuis, zijn namelijk bevruchte kippeneieren onder de warme lamp gelegd en uitgekomen. De beestjes zijn inmiddels een paar dagen oud en hebben een zachtgeel donsvachtje gekregen. Het regent juist pijpenstelen. We pakken beiden een paraplu en stappen door de regen naar het verzorgingshuis. Zo komen we dus meteen ook even lekker buiten.                                                                             

In een glazen hok die op een tafel staat, scharrelen een aantal kuikentjes onder een warme lamp. Het is schattig om te zien. Er staan twee stoelen klaar voor de bak. Zo kunnen de oudjes in het huis op hun gemak genieten van dat mooie kleine grut. Sam gaat zitten en al snel heeft ze een kuikentje in haar handen geklemd. We houden goed in de gaten dat ze het beestje niet te hard knuffelt en dood knijpt. 

Ik herinner me een kennis die regelmatig met de parkiet in de handen televisie keek. Op een dag keek ze naar Hitchcock, de film was heel erg spannend. Toen ze weer aan het pietje dacht en ernaar keek, bleek dat ze het beestje had doodgeknepen tussen haar vingers, een drama natuurlijk.

Ikzelf krijg er ook een kuikentje in de handen, wat heerlijk zacht toch, zo'n klein piepend beestje. Even later zetten we de kuikentjes maar weer terug in de bak, lekker onder de warme lamp.

Wij wonen bijna naast de sloot. Een paar jaar geleden liep er een heftig piepend pulletje op het voetpad naast de sloot. Een kat zat al klaar om het beestje te verschalken. Maar ik was eerder, ik had het beestje al in  mijn handen toen de kat toesloeg. Bijna stak ik mijn tong naar 'm uit, 'lekker nap'. Ik wilde het pulletje terug zetten in de sloot, maar in de verste verte was geen familie eend te bekennen. Dat werd speuren langs de sloot met een trillend beestje in mijn handen. Uiteindelijk vond ik een familie met tien donkere pulletjes. Ik heb mijn gele exemplaar met donkere vlekjes daar maar te water gelaten. Opgelucht kwetterend roeide het beestje achter de familie aan. Ik hoop dat ze 'm geadopteerd hebben.