De damestoiletten van IKEA.

Lientje heeft een huis in te richten en waar kun je beter terecht dan bij IKEA. Het is op de dag dat ik op haar dochter Sam pas, dus we gaan gezellig mee. Na de autorit hebben we eerst wel behoefte aan een gang naar het toilet. Dat doen we meteen bij de ingang. Sam hoeft nog niet. Als we onze handen inzepen, kijkt ze verbaasd naar de kraan die vanzelf aangaat. Ze schrikt zich suf van het lawaai dat de handdroger maakt als er handen in worden gestoken. Maar aan haar blik te zien vindt ze het wel interessant. Hierna kunnen we aan de route door de winkel gaan beginnen.

IKEA heeft dit trouwens slim aangepakt. Met al die toiletten hoeven de klanten met hoge nood zich niet door de winkel te haasten. Kunnen ze op hun gemak heel veel aankopen doen, in plaats van haastig het lijstje te volgen dat ze thuis zorgvuldig hebben opgesteld.

Lientje heeft het druk met het uitzoeken van allerlei zaken die op haar lijstje staan. We zijn al een eindje op pad als Sam plotseling zegt dat ze moet plassen. Oeps, zou dat echt waar zijn? Ze kijkt zo oprecht naar ons op, dat ik haar snel bij de hand pak en het hele eind met haar terug loop. Ze stapt het kinderwc-tje in en al heel snel hoor ik haar doortrekken. Triomfantelijk pakt ze zeep uit de dispenser, hup handen onder de kraan en dan snel door naar de handdroger. Het ding begint te loeien en Sam kijkt me stralend aan: ziezo, dat kan ik zelf wel zoals je ziet. Ik twijfel nu aan de hoogte van haar nood. We lopen de lange route terug naar Lientje.

Sam gaat lief met ons mee. Als het te lang duurt naar haar zin speelt ze een spelletje op een van de digitale schermen die op de afdelingen staan. Ook al heel slim van IKEA; pa en moe kunnen op hun gemak spulletjes uitzoeken en aanschaffen zonder dat ze door een zeurend kind voort gedreven worden.

We komen op de beddenafdeling. Dit kost tijd, want een lekker liggend bed uitzoeken is geen kleinigheid. Plotseling kijkt Sam ons met oprechte blik aan: ‘Ik moet plassen’. Moeder Lientje vertrouwt het niet helemaal. Maar nee, ze moet echt plassen, verzekert ze ons. We nemen het zekere voor het onzekere want een kind met een natte broek is ook niet alles. Ik pak haar bij de hand. Daar gaan we weer. We volgen de lange zigzag-route door de zaak naar het toilet. Sam duikt het kindertoiletje weer in. Ik kan horen dat het nu echt menens is.

Even later komt ze tevoorschijn en daar begint het ritueel weer. Er staat een dame haar handen te wassen. Sam kijkt haar aan met een blik van: kijk eens, ik kan het best alleen. De dame schiet in de lach en blijft staan. Sam werpt een eigenwijze blik op haar en steekt haar handen in de droger. Haar haren wapperen vrolijk in de warme luchtstroom mee. De dame begint te gieren van de lach en is niet meer van plan te vertrekken. Sam heeft donders goed in de gaten dat ze leuk is. Dus ze blijft met haar handen in de droger, terwijl ze met haar aller charmantste blik schuin omhoog naar de dame kijkt. Op een gegeven moment vind ik het welletjes en pak ik haar aan de arm mee. De dame staat ondertussen de tranen uit haar ogen te vegen van het lachen. Als ze niet oppast moet ze nog eens naar het toilet.

We lopen terug  over de kronkelpaden van IKEA, naar Lientje op de beddenafdeling die ondertussen haar keuze ongeveer heeft gemaakt. Zonder verdere onderbrekingen kunnen we onze ronde door de zaak afmaken en Sam hoeft gelukkig niet meer naar het toilet.