Chili Con Carne.

In het verleden maakte ik Chili Con Carne uit een pakje, lekker en makkelijk. Eigenlijk gebruikte ik voor al dit soort gerechten een kant en klaar pakje van Honig of Knorr. Je doet er de voorgeschreven hoeveelheid vlees in met een beetje verse groenten en in no time staat er een smakelijke maaltijd op tafel.

Ik dacht dat er niet zo veel mis was met die kruidenmixen, maar de laatste tijd hoor je steeds meer over teveel zout en/of teveel suiker in veel kant-en-klaar producten. Dan hebben we het nog niets eens over E-nummers.

De laatste jaren maak ik de Chili Con Carne zonder kruidenmix klaar, erg lekker.

De ingrediënten koop ik voordelig bij Lidl.

Hier is het recept:

Chili Con Carne voor 4 personen.

Nodig:

- 3 teentjes knoflook, fijngesneden

- 600 gram groenten als prei, ui, paprika, tomaten, fijngesneden

- eventueel klein blikje ananas, uitgelekt

- 200 gram chorizo in plakjes

- 125 gram magere spekreepjes

- 1 blik bruine bonen, uitgelekt

- 1 blik kidneybonen, uitgelekt

- 1 blikje maïs, uitgelekt

- 140 gram tomatenpuree

- tabasco

- peper en zout

- 2½ dl. warm water

Neem een braadpan en bak de chorizo en de spekreepjes in 5 minuten uit. Schep ze uit de pan en houd ze apart.

Bak groenten, knoflook en evt. ananas 3 minuten omscheppend in het vet.

Voeg chorizo, spek, bonen en maïs toe.

Voeg water en tomatenpuree en een beetje tabasco toe.

Breng eventueel op smaak met zout en peper.

Het betonnen hondje is terug.

Hij staat er weer, ons betonnen hondje. Op 3 februari schreef ik over onze ontvreemde tuinbeeldjes. Het is een heel gedoe geweest om het beestje terug te krijgen.We vonden na de aangifte nog een foto uit 2011 van Sint Maarten. Daar was nog net een stukje van de kop op te zien. Die heb ik opgestuurd naar de politie om bij de aangifte te voegen. Een reactie leverde dit niet op.

Een paar weken later vond Bertje een foto op zijn telefoon, die hij ooit van zijn mountainbike had gemaakt gemaakt. Je zag precies achter het stuur vogeltjes op de rand van de plantenbak staan. Probleem is, dat je de foto's die je opstuurt naar de politie, moet verkleinen naar 100 kB. Er bleef een geblokte foto over. Als reactie kwam er een mailtje dat de foto niet geaccepteerd werd. Toen werd het heel stil.

Wel hoorden we in de buurt, dat de dader een verwarde vrouw was die 's nachts haar bed uitstapte om tuinbeeldjes gaan stelen.

Sinds januari stonden onze beeldjes bij de politie en twee maanden later  waren we nog geen stap verder gekomen, raar toch? Inmiddels spookte de gedachte door mijn hoofd; 'Zou iemand van de politie onze spullen mee naar zijn eigen huis hebben genomen?'

Het werd tijd om in actie te komen. Verleden week woensdag zat ik met een USB-stick met foto's in ons wijkcentrum. Volgens de website zou er spreekuur zijn, maar het bleef donker in het kantoortje. Toen ben ik maar gaan bellen; ik kreeg een vriendelijke dame aan de lijn die me met de wijkagent door wilde verbinden. Maar de wijkagent nam niet op. De dame zou een mailtje sturen naar de betreffende persoon, maar mooi geen reactie. De dag erna heb ik een mail naar de politie gestuurd met mijn frustraties over het verloop van de hele zaak.

Gisteren, een week later, kreeg manlief een telefoontje; een vriendelijke wijkagent. 'Ik moest u bellen. Wat is er aan de hand?' Manlief deed alles uit de doeken.De agent wist over welke tuinbeelden het ging, maar die waren allemaal al naar grof vuil afgevoerd. Er was om een of andere reden nog wel een hondje, maar dan moest manlief die zelf op het stadskantoor komen halen. Omdat manlief het hondje waarschijnlijk niet zomaar mee zou krijgen, is de wijkagent met hem meegegaan. 

Eindelijk is het hondje dus weer thuis. Voor alle zekerheid heb ik nu eerst even een foto gemaakt. Die vogeltjes zullen we wel nooit meer terug krijgen. Ik ben benieuwd in welke tuin die terecht zijn gekomen.

Schonekleren.nl

Een paar weken geleden zat ik in de trein naar huis na een heerlijk dagje uit. Onderweg stapte er een groep pubermeisjes in, allemaal met uitpuilende tassen van Primark. Ze waren helemaal gelukkig met de kleding die ze gescoord hadden.
Tot op heden was er in onze stad geen Primark. Maar dat gaat tot mijn grote spijt veranderen. In het hart van de stad wordt op dit moment een mislukt, klein winkelcentrum omgebouwd tot een Primark-filiaal. Om me heen heb ik al heel wat enthousiaste geluiden gehoord: 'Wat fijn, dan hoef ik niet meer naar Amsterdam.'

Je kunt inderdaad heerlijk shoppen bij deze winkel. Voor weinig geld vind je een hippe outfit. De kwaliteit is niet geweldig, maar een volgend seizoen wil je toch weer iets anders. Dus dan haal je toch gewoon weer nieuw. Afgezien van het feit dat wegwerpkleding heel slecht voor het milieu is, valt er nog wel meer te vertellen over dit kledingcocern. Ik schreef al eens over Rana Plaza, de kledingfabriek in Bangladesh die is ingestort en waar zoveel slachtoffers vielen te betreuren. Daar werd onder beroerde arbeidsvoorwaarden de kleding genaaid voor westerse kledingmerken. Eén van die merken was dus Primark.

Primark doet er ondertussen alles aan om het blazoen op te poetsen. In de kledingfabrieken in Bangladesh zijn de arbeidsomstandigheden inderdaad verbeterd, al blijven de lonen te laag.

In oktober 2014 verschijnt er een rapport van onderzoeksorganisatie SOMO: Kledingfabrieken in Bangladesh die o.a. aan Primark  leveren, slaan hun textiel in bij vier spinnerijen in India waar de werkomstandigheden beneden de maat zijn:
- Meisjes van 15 jaar worden zonder arbeidscontract aan het werk gezet. 
- Hun loon ligt onder het wettelijk minimumloon en ze moeten buitensporig veel overwerken. 
- Ze mogen geen lid zijn van een vakbond.
- 's Avonds kunnen ze het afgesloten terrein niet verlaten. 
- Hen is beloofd, dat ze na het uitdienen van een driejarig contract een flinke bonus krijgen die ze kunnen gebruiken om hun bruidsschat te betalen. Deze bonus wordt echter ingehouden op hun loon en alleen uitgekeerd als ze de hele periode hebben uitgediend.

Er is nog iets anders: met de lage prijzen dwingt Primark andere kledingwinkels te concurreren met ook lage prijzen. De gevolgen voor de maaksters van die kleding laten zich raden.

Uiteindelijk is de consument zelf ook verantwoordelijk voor de ellende in de lage-lonen-landen. We willen immers een goed product voor een klein prijsje. Door dit soort winkels links te laten liggen, kan de spiraal van uitbuiting misschien doorbroken worden.

Op www.schonekleren.nl is veel informatie te vinden over dit onderwerp.

Waarom Zending.

De laatste tijd heb ik meermalen de opmerking gehoord dat het geld, dat in onze gemeente aan zending wordt uitgegeven, beter besteed kan worden aan evangelisatieprojecten vlakbij. Onze regio is immers ook zendingsgebied. De zendingscommissie kan dan worden opgeheven. 
Hieronder zal ik proberen uit  te leggen waarom zending over de hele wereld nodig is en waarom het nodig is, dat wij dat met ons geld en ons gebed ondersteunen.

Ik begin natuurlijk met de opdracht die Jezus aan zijn leerlingen geeft, voordat hij terug gaat naar zijn Vader in de hemel. Zo is het opgeschreven in Mattheüs 28 vers 19:

'Ga dus op weg en maak alle volken tot mijn leerlingen, door hen te dopen in de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest.'

Deze opdracht is in de loop der eeuwen door uitgevoerd, zowel door de kerken als door individuen. Onze kerken onderhouden ‘projecten’, waar zendingswerkers heen worden gestuurd. De NGK werkt in Zuid Afrika. De CGK is actief op meer plekken in de wereld: Isaan in Thailand, Tajmir in Siberië, Botswana, Mozambique, Burundi en Venda in Zuid Afrika.

Dit werk kost veel geld en om die reden wordt van elk kerklid verwacht dat hij/zij een bijdrage levert. Stelt je eens voor: een deel van de plaatselijke kerken besluit, dat het geld dat voor de zending wordt gegeven beter besteed kan worden aan evangelisatie dichtbij. Dit betekent dat het inkomen van de landelijke zendingskassen plotseling substantieel terug loopt en dat een deel van hun projecten gestopt moet worden. Zendingswerkers worden naar Nederland terug gehaald en prille gemeentes moeten zich zelf maar zien te redden. De gevolgen kunt u wel raden. Bovendien zal het ontwikkelingswerk dat rondom die projecten uitgevoerd wordt, ook stoppen.

Maar dit is niet alles. Ook om een andere reden is zendingswerk belangrijk, zie Mattheüs 24:14:

‘Pas als het goede nieuws over het koninkrijk in de hele wereld wordt verkondigd als getuigenis voor alle  volken, zal het einde komen.’

We verlangen toch allemaal naar de terugkomst van Jezus?

Vlak voor deze tekst staat veel te lezen over een situatie, die heel actueel is, vers 6 t/m 14:

‘Jullie zullen berichten horen over oorlogen en oorlogsdreiging. Laat dat je dan niet verontrusten, die dingen moeten namelijk gebeuren, al is daarmee het einde nog niet gekomen. Het ene volk zal tegen het andere volk ten strijde trekken en het ene koninkrijk tegen het andere, en overal zullen er hongersnoden uitbreken en zal de aarde beven: dat alles is het begin van de weeën. Dan zal men jullie onderdrukken en doden, en jullie zullen door alle volken worden gehaat omwille van mijn naam. Velen zullen dan ten val komen, ze zullen elkaar verraden en elkaar haten. Er zullen talrijke valse profeten komen die velen zullen misleiden. En doordat de wetteloosheid toeneemt, zal bij velen de liefde bekoelen. Maar wie standhoudt tot het einde, zal worden gered.’

Ik heb hier weinig aan toe te voegen. Wie van mening is, dat het lijden van onze broers en zussen over de hele wereld zo snel mogelijk voorbij moet zijn, steunt het zendingswerk met heel zijn/ haar hart, maar vergeet ook de zending dichtbij niet.

Op het blog van de familie Petersen, CGK-ers die werkzaam zijn voor Wycliffe in Papua-Nieuw Guinea kun je in bericht 21 lezen over hoe het is om van giften te leven.

http://blog.hetwoordwereldwijd.nl/wp-content/uploads/nieuwsbrief-februari-2015-emailversie.pdf