Mijn zoon en zijn fiets.

Onderstaand verhaal stamt uit 2006, de tijd dat de zonen nog thuis woonden:

Oudste zoon Henk (zo wil hij genoemd worden) heeft een fiets. Die heeft bijna iedereen natuurlijk. Deze fiets heeft hij zelf moeten kopen, nadat hij een aantal fietsen heeft laten stelen. Daar kun je meestal weinig aan doen, maar de laatste keren had hij daar wel een redelijke schuld aan. Het is namelijk zo, dat als je even gaat pinnen en je je fiets zomaar neerzet, hij ook zomaar meegenomen kan worden. Hij had de pech, dat er in die luttele minuten iemand langsliep, die dat  inderdaad deed. Gelukkig had de kringloop een prima exemplaar staan, die hij voor 80 euro mocht meenemen. En als ik zeg prima, dan bedoel ik ook prima. Maar een jongen van 16, 17 jaar op een fiets betekent niet veel goeds. In no time is het een vehikel, dat met touwtjes bij elkaar wordt gehouden. De kettingkast ligt eraf, de ketting loopt er regelmatig af en de versnelling doet het niet meer. Die jongens denken in hun onnozelheid, dat die fietsen evengoed wel blijven rijden.

Henkie gaat elk jaar op scoutkamp. Dit jaar moest het bivak opgeslagen worden in Drenthe. En in hun overmoed besloten de leden van zijn groep, dat ze per fiets naar Grolloo zouden afreizen. Wij keken zorgelijk naar de fiets van zoonlief; “Daar zal dan iets aan moeten gebeuren, joh”. “Ja, ja, dat komt wel in orde”, reageerde hij. Maar de dagen verstreken. Henkie ging elke dag uit werken en had verder geen tijd. Het werd dinsdag en woensdagochtend om zeven uur moest de groep vertrekken. Gelukkig had hij deze laatste dag vrij genomen. Hij toog naar de fietsenmaker om een ketting te kopen en ging nog eens een keer naar het winkelcentrum om foerage voor onderweg in te slaan. Pa hielp hem met de ketting en kwam er achter, dat er een moer van het trapgestel kapot was, die beslist nog vervangen moest worden. “Ik ga niet meer naar de winkel”, reageerde Henkie resoluut, “Ik ben er vandaag al twee keer geweest”. Om kwart voor zes heb ik hem van zijn kamer gesleept. “Jongen, als jij morgen Drenthe wil halen, dan ga je nu naar de winkel”. Mopperend vertrok hij en kwam terug met een moer. Helaas was het een moer die niet paste, want hij bleek deze keer voor de broodnodige variatie naar de ijzerhandel te zijn gegaan en die verkoopt geen fietsmoeren. Inmiddels waren de winkels dicht. Wij zeiden niets en dachten; ‘Hij zoekt het zelf maar uit’.

’s Avonds vertrok hij naar een laatste scoutoverleg en kwam pas om half elf thuis. Niet zo slim, vond ik, wanneer je de volgende dag heel vroeg op pad moet voor zo’n lange fietstocht. Henkie hield echter triomfantelijk een moer in zijn hand om zijn fiets rijklaar te kunnen maken. Wat bleek, de hele groep had met hem door de gemeentebeplanting lopen struinen op zoek naar oude fietswrakken. Uiteindelijk vonden ze een moer in de schuur van een groepsgenoot. Ik moest er wel weer om lachen ook. Hij vertrok de volgende dag netjes richting Enkhuizen en vertelde later, dat hij fietsend in Drenthe was aangekomen. Dat was dus het hele verhaal dacht ik.

Ongeveer een maand later kom ik in de winkel een begeleidster van de scoutinggroep tegen. Ze heeft Henkie jarenlang onder haar hoede gehad. We praten wat over onze puberkinderen. Dan vertelt ze over haar zoon, die zo gemakzuchtig is. Maar ze prijst zich gelukkig, dat mijn Henkie niet haar zoon is. Ze vindt hem heel erg leuk, maar zo gemakkelijk als die is …., daar zou ze niet mee kunnen samenleven. Ik vertel haar vervolgens het fietsverhaal, waarna ze hard begint te lachen. Ze was erbij. De fiets van zoonlief bleek het dus niet goed te doen. Hij heeft Enkhuizen nog net gehaald, waar een fietsenmaker gezocht moest worden om een goede moer te kopen. Hij bleek een moer opgescharreld te hebben voor de andere kant van zijn kettingkast, een spiegelbeeld dus. Gelukkig waren ze nog wel op tijd voor de boot naar Urk.

Ik confronteer zoonlief met dit verhaal. Hij wil natuurlijk graag weten bij wie ik deze informatie heb opgedaan. Ik vertel het hem niet en hij raadt het niet. Meer woorden over deze zaak lijken me niet nodig.