De kabouters zijn weer in het land.

Manlief en ik wandelen ons dagelijkse rondje door het park. Op diverse plekken zien we geplastificeerde A4-tjes aan bomen en paaltjes hangen. Er staat een kabouter op afgebeeld met een pijl die richting wijst. Tegelijkertijd zien we bij de school een vader met een stel kleuterjongetjes naar buiten stappen. Ah, de herfst gaat weer gevierd worden. De A4-tjes zijn, zo te zien, met zorg door een toegewijde juf gemaakt. Ik noem het toegewijd, want het papier ziet er keurig uit, met een mooie kabouterafbeelding en rimpelloos geplastificeerd. Waar halen die juffen en meesters de tijd en de energie vandaan. Ze werken zich al drie slagen in de rondte en als er dan een extra project langs komt, dan wordt ook dat weer zorgvuldig en met liefde georganiseerd, petje af.

Het is best spannend voor de kleintjes, want kabouters bestaan echt en misschien zit er wel eentje achter de volgende boom naar jou te koekeloeren, je weet het maar nooit. Een tante-zeggertje van me was bevoorrecht. Zij kon de kabouters echt zien. Ernstig wees ze dan naar de plek waar ze stonden. Helaas keek ik elke keer te laat de goede richting uit. Dan waren ze alweer weggerend, want kabouters houden niet zo van mensen.

De vader en de jongetjes lopen stilletjes over het kronkelende paadje. Het is spannend. Voor alle zekerheid blijven de jongetjes maar achter de vader aan lopen. Bij het grasveld stopt het groepje. Er hangt aan de paal een kabouter met een opdracht voor ze: Raap wat boomblaadjes op, leg ze op je hand en blaas, net zo hard als de wind. Probeer ze zolang mogelijk in de lucht te houden. Het zoontje van de vader begint eerst, jolig rent ie achter zijn blaadjes aan. De andere jongetjes hoeven niet lang na te denken en even later rent het hele stelletje uitgelaten in het rond. Het kost wel wat moeite om ze erna weer in het gareel te krijgen

Er komen steeds groepjes langs, de jongetjes gedragen zich zoals jongetjes dat horen te doen; nadat ze van het spannende paadje af komen, springen ze regelmatig even uit de band, letterlijk en figuurlijk. De meisjes lopen heel lief met de hulpmoeder mee, bukken af en toe naar de grond en krijgen dan uitleg over blaadjes, eikeltjes en paddenstoeltjes. Even later lopen ze gezellig pratend weer verder, hand in hand.

Ik kijk toe en ik wou dat ik weer even jong kon zijn.