Kerstman in zee.

Wat is het toch een heerlijk rustige tijd zo midden in de zomer. Maandag moest er een en ander in het huishouden gedaan worden en hebben we het mooie weer aan ons voorbij laten gaan. Gisterenochtend hebben we koffie gedronken bij Pientje en Theo in de tuin, Mientje is ook gekomen. Het plan is om na de koffie een rondje te varen in de sloep van Theo en Pientje. Ze wonen namelijk aan een prachtig natuurgebied met veel sloten en vaarten. In de tuin daar is het heerlijk, maar tegen onze verwachting in begint het wat te spetteren. Ach, het zal wel meevallen, dus de boot wordt klaargemaakt. Tegen de tijd dat we vaarklaar zijn, spat het behoorlijk en moeten er twee plu’s mee. We gaan toch op pad en het is best lekker, al wordt ons achterwerk behoorlijk nat van de regen en vormt zich op de bodem van de boot een steeds groter wordende plas. Vanaf de kant zie je af en toe een verbijsterde blik: welke mafkees gaat met dit weer het water op? Als er een bekende langskomt verschijnt er een grote grijns op diens gezicht. Evengoed is het best genieten op het stille water, vooral een half uurtje later als het droog wordt en de zon heel erg zijn best gaat doen. We zijn zomaar een flinke tijd aan het varen. Op een stil stuk vaart hangen de rijpe bramen bij bosjes aan de struiken. Ik zie manlief kijken en weet bijna zeker dat we over een paar dagen hier weer langs gaan varen.

Vandaag wordt een droge dag met weinig wind en lekkere temperaturen, zo heeft Gerrit beloofd. We besluiten om het ervan te nemen en naar het strand te fietsen.

Gewapend met koffie, brood en zwemkleding gaan we op tijd op pad. We drinken onze koffie op ons handdoekje op het strand, maar in zwemkleding raken we niet, toch te bewolkt en te fris. We liggen op ons rug wat rond te kijken. Manlief meent een groepje Jan van Genten langs de kustlijn zuidwaarts te zien vliegen. Ik kan het bevestigen noch ontkennen. Zoveel verstand heb ik er niet van.

Plotseling schieten we in de lach. Even verderop heeft een man van onze leeftijd zich in het pak van de kerstman gehesen. Met aangeplakte baard en al. Hij loopt een stukje de zee in op aanwijzingen van zijn partner. Zij maakt een paar foto’s van hem. Daarna mag ie weer naar de kant en kan het pak uit. Dat wordt vast een nieuwjaarskaart, bedenken we. Helaas heb ik vergeten mijn fototoestel mee te nemen uit mijn fietstas. 't Had een prachtig plaatje op kunnen leveren. Komisch dat vrouwen zoveel macht over mannen hebben, dat ze zelfs midden in de zomer als kerstman verkleed in zee gaan staan.

Omdat de lucht verder bewolkt raakt, besluiten we ons broodje in de duinen op te eten. Met dit weer zijn echter alle bankjes bezet. We lopen een voetpad af en vinden twee afgezaagde boomstammetjes op een plek die een paar jaar geleden geheel in vlammen is opgegaan. Het is prachtig om te zien hoe de natuur zich hier weer herstelt. Overal staan pollen zandblauwtjes. 

Ons oog valt plotseling ook op de enorme hoeveelheid bramen die aan overal omhoog schietende struiken groeien. Blijkbaar komen de Schotse Hooglanders hier niet grazen. Op de vanouds bekende vindplekken hebben deze beesten de braamstruiken vertrapt en is er geen braampje meer te vinden. Zodoende raakt onze lege broodzak plotseling snel gevuld met bramen. En zodoende sta ik deze zelfde middag onverwachts bramenjam te koken, lekker.

Een chagrijnige middenstander.

THE SOUVENIRSHOP.

We waren deze week een middagje in een klein havenstadje aan de Gouwzee. Er zijn daar een paar toeristenplaatsjes waar het werkelijk zwart ziet van de toeristen die Amsterdam aandoen en voor de klompen en de molentjes doorreizen voor een sightseeing. Dat is in dit plaatsje nog niet het geval, hoewel de middenstand wel hoopt op de komst van meer Chinezen, Amerikanen en Japanners. Vriendin en ik lopen langs de haven het dorp binnen. Er is daar, midden in het stadje, een toeristenwinkeltje. Het is te zien aan de klompen, draaimolentjes en houten tulpen die buiten gezellig staan opgesteld. We kijken even rond in het winkeltje en maken een babbeltje met de vriendelijke eigenaresse. Ook zij heeft haar hoop gevestigd op toenemende aantallen toeristen. Aan ons heeft ze niets, want ik geloof niet dat wij behoefte hebben aan een paar klompen of een boerenbonte zakdoek.

HET WEESHUIS.

We lopen verder door het schilderachtige stadje. Ons doel is het weeshuis. Daar moet een glasatelier en een touwslagerij in gevestigd zijn volgens de beschrijving op internet. Ook kom je er meer te weten over de geschiedenis van dit weeshuis. Als we er binnen stappen worden we meteen opgepikt door een dame. ‘Komen jullie iets gebruiken? Wat willen jullie drinken?’ ‘Eh, eigenlijk komen we het weeshuis bekijken.’ Ze kijkt ons ietwat verbaasd aan. ‘Er is hier toch ook een glasatelier en een touwslagerij?’, vraagt vriendin. De dame verwijst naar de tuin waar een grote werkruimte zichtbaar is. We lopen erheen. Er zijn daar wat mensen bezig en we mogen natuurlijk binnenkomen. We krijgen uitgebreid en enthousiast uitleg over hoe alles in zijn werk gaat, krijgen gemaakte producten te zien, zelfs dominospellen van glas. Met moeite komen we weer weg. De touwslagerij is niet in functie. Het weeshuis bekijken? Tja, u mag overal rondkijken hoor’. Er is verder dus niets te bekijken. We nemen plaats aan een tafel in de theeschenkerij en bestellen een bakkie koffie. We worden geholpen door een ijverige jongedame. Inmiddels is ons allang duidelijk geworden dat deze locatie gerund wordt door mensen met een verstandelijke beperking. En dat gaat best vrolijk. Bij het afrekenen mag ik zelf een fooi in de spaarpot stoppen en laat de caissière op haar mobiel zien hoe ze de vorige fooienpot aan stukken sloeg. De fooien sparen ze op voor de kerstpakketten, want die waren weg bezuinigd. We verlaten de gezellige bedoening en kuieren weer terug naar het haventje.

HUIS-TUIN&KÖKEN.

We komen langs een winkel met een aantrekkelijke etalage. Die smeekt ons om even binnen te komen kijken. Als we binnen zijn komt de eigenaar van achteren aan lopen, ‘Wat komt u doen?’ ‘We willen graag even rondkijken’. Er staan de mooiste aardewerken producten in de winkel uitgesteld en allerlei mooie keukenspulletjes, maar ook olijfolie, Lemon Curd en zo meer, te veel om op te noemen. Bij elk voorwerp dat we aanraken noemt de man vanachter zijn toonbank de prijs. Hij lijkt niet blij te zijn met onze aanwezigheid.’ Ik ga weer aan het werk’, zegt ie. ‘Wij roepen u wel, als we iets gevonden hebben.’ Maar dat bedoelt hij niet. Nu begint ie van leer te trekken: We waren allemaal kijkers en daar kon ie niet van bestaan. Dus als we niks kochten, dan konden we beter maar weer vertrekken. Hij verkocht niets aan al die toeristen en ze wilden alles zien. Straks wilden ze zijn keuken en zijn tuin ook nog zien. ‘Dat wilde ik net vragen', reageer ik, 'of ik u tuin mag zien'. Hij kijkt me aan of ie het in Keulen hoort donderen. Toch heb ik wel met ‘m te doen. Want je zult maar de hele dag bezig gehouden worden door kijkende klanten die niets kopen. Ik schaf een potje Lemon Curd aan, kan ik weer eens een lekkere cheesecake maken. Vriendin stapt ondertussen naar de wand achter de toonbank en wil daar ook van alles bekijken. Ze wordt meteen weg gesnauwd: achter de toonbank is verboden terrein. Totaal verbouwereerd staan we even later weer buiten. Zoveel chagrijn hebben we nog nooit mee gemaakt.

Het laatste uurtje gebruiken we voor een bezoekje aan het plaatselijke museum met aandacht voor de regionale geschiedenis en voor klokken en carillons. We worden hier warm ontvangen, dat hadden we net nodig. Een vriendelijke dame wijst ons de weg. We beginnen boven bij het carillon dat over een paar minuutjes gaat spelen. Ik vind het interessant om te zien hoe de melodie voor een automatische bespeling van het carillon wordt gemaakt door uitstekende pennen op een grote cilinder. Het ziet er precies hetzelfde uit als bij een klein speeldoosje. Twee keer per jaar worden de pennen op andere plekken op de cilinder bevestigd om een nieuwe melodie te maken. Verder kunnen we van alles te weten komen over de wordingsgeschiedenis van de streek en de invloed van het water daarop. Er staan natuurlijk ook de nodige bodemvondsten uitgestald in vitrines. Na een uurtje is het mooi geweest en rijden we weer terug naar huis.

Een kraammand.

Elsje en Tinus verwachtten hun eerste kindje. Elsje is onze jongste dochter. Haar zussen hebben allemaal al langere tijd een gezin. Daarom ging er een hoeraatje op toen Elsje en Tinus in december aankondigden dat er een kleintje op komst was. We waren allemaal wel weer eens toe aan zo'n lief, klein kindje. Vanaf het begin wilden de toekomstige ouders niet weten of het een jongetje of een meisje zou worden. Dat hebben ze tot het einde volgehouden. Ik vond dat wel heel leuk. Mensen om ons heen reageerden meestal verbaasd als ik zei dat ik niet wist wat het zou worden en dat Elsje en Tinus het ook niet wisten. Dat gebeurt niet zo vaak meer.

In deze streek is het de gewoonte dat de kraamvrouw een kraammand krijgt. Dit is een mand gevuld met 10 cadeautjes. Elke dag mag er een cadeautje uitgepakt worden. De ouderwetse kraamtijd duurde immers 10 dagen. 

Voor elk nieuw kleinkind dat op komst is, vul ik zo'n kraammand. Dat wordt in de loop van de maanden gedaan. Je handwerkt eens wat, je tikt in de uitverkoop iets leuks op de kop. Het was knap lastig deze keer. Ik moest de leukste jurkjes en stoerste broekjes laten hangen. En wat voor kleur wol gebruik je voor een jasje dat je zelf breit? Hoe los je dat op met de sluiting?

Het jasje heb ik gebreid in een mooi denim-groen kleurtje. Het moest een houtje touwtje sluiting worden. Aan weerszijden heb ik op de plaats van de knopen knoopsgaten gebreid. Het was wel wat meer werk. Maar nu kunnen de knopen op de overbodige knoopsgaten genaaid worden. Bovendien kunnen de knopen verwisseld worden, mocht een volgend kindje van het andere geslacht zijn. Zo is het uiteindelijk geworden: 

Het knuffeltje dat ik altijd maak voor pasgeboren baby's, heb ik gewoon in drie kleuren gemaakt. De twee die over zijn gaan naar andere kindjes.

Ik wilde ook graag een voorraadpotje versieren om muisjes in te bewaren. Tja, in welke kleur maak je dat? Dat zijn dus twee potten geworden.

Ik heb manlief al verteld, dat de kleur muisjes die hij op brood gaat eten niet overeenkomt met het geslacht van de baby die op komst is. Hij snapte er niet zoveel van geloof ik. Inmiddels weten we dat hij de blauwe muisjes op moet eten.

Andere cadeautjes zijn geworden: deze babybijbel van Corien Oranje,

oudbruin en noten voor de kraamvrouw, goed voor de borstvoeding en een Utrechts biertje voor de kraamheer erbij, want die kan ook wel een versterkertje gebruiken.

Verder nog wat cadeautjes als een badboekje, een 'Ouders van Nu' (kunnen ze zich alvast een beetje voorbereiden op de toekomst), een mooie omslagdoek en een rammelspeeltje.

De kraammand zelf komt uit de kringloop, want dit soort hengselmanden zijn in de winkel momenteel niet te vinden. Ik heb de mand met groene zeep en een borstel schoon geschrobd en 'm daarna goed met witte verf bespoten. De stoffering is gemaakt van een zacht gekleurd katoentje en verder is de mand versierd met gehaakte hartjes. Het is uiteindelijk een behoorlijk bont spektakel geworden.

Het is dus een meisje geworden. Manlief en ik voelen ons rijk gezegend met de tien kleindochters en de ene kleinzoon die we nu hebben. Iemand die geïnspireerd was door de succesvolle Oranje Leeuwinnen opperde dat we bijna een vrouwenelftal kunnen vullen. Kleinzoon moet dan maar op het doel en bonus-kleinzoon kan mooi coachen. Gekkigheid natuurlijk. 

Deze blog zal ik 10 dagen na de geboorte plaatsen, want Elsje is nu nog druk bezig met uitpakken.