Winterwonderland.

Na een paar jaar zonder vorst en winterse neerslag kunnen we nu zomaar genieten van al het moois dat de winter heeft te bieden. Terwijl er maandag in het grootste deel van het land sneeuw ligt onder een bewolkte lucht, hebben we hier in de noordwesthoek van Nederland stralend winterweer zonder sneeuw. We worden erdoor naar buiten gelokt en wat is het mooi. Manlief en ik lopen een rondje om het grote recreatiemeer in de buurt. 
Van meerdere kanten hebben we gehoord dat er ransuilen in een bepaalde boom zitten en dat willen we zelf wel eens zien. Overigens waren ze er al eerder, maar de laatste jaren hadden we er niet meer over gehoord.

Inderdaad, we tellen er vier, boven in een hoge boom. Onbewogen kijken ze neer op dat stelletje rare snuiters daar beneden. Iemand die in een stad als Groningen woont, vindt ons enthousiasme over een stelletje ransuilen misschien vreemd, want ik las in de krant dat uilen in een wijk als Beijum een volkomen normale verschijning zijn. 
Er komt een vermoedelijke aanhangster van Marianne Thieme langs trippelen die ons vertelt dat dit echt niet kan. Door onder die boom te staan, jagen we die arme uiltjes op de vlucht en moeten ze op zoek naar een andere veilige plek. En waar moeten ze dan weer heen. Het zal vast wel ...😊

Wat maandag ook zo mooi is, dat is de zon die de rietpluimen op een prachtige manier in de schijnwerpers zet. Op zonnige, luwe plekken voel je de warmte alweer op je lijf, genieten.

Maar nu vandaag; ik moet vanmorgen vroeg even op pad. Het is schemerig als ik weer op huis aan fiets. Dan zie ik al ietsje van de 'ruige rijp', zoals weerman Gerrit het vanavond noemde. Geen randjes van poedersuiker langs de blaadjes, maar stekels. Het is schitterend.

Als het helemaal licht is, pak ik mijn fototoestel en maak even een rondje rondom huis. Zelfs het gaas van de afscheiding is versierd door koning winter. 

En hieronder nog wat foto's voor al die arme ploeteraars onder ons, die gewoon naar hun werk moesten.