Eeuwigheidszondag.

Gisteren was het eeuwigheidszondag, de laatste zondag van het kerkelijk jaar. Dat kerkelijk jaar begint met de adventstijd, de periode op weg naar kerstfeest, op weg naar het feest van de geboorte van Jezus. De laatste zondag van het kerkelijk jaar is eeuwigheidszondag, de dag waarop we onze dierbare doden herdenken. In de kerk wordt dan meestal aandacht besteed aan de mensen die dit jaar zijn overleden. Ook gisteren werden er twee kaarsen aangestoken, de ene door een dochter die er apart voor naar de kerk was gekomen. De andere kaars moest door de ouderling worden aan gestoken. Er waren wel kinderen, maar blijkbaar vonden ze het niet nodig om naar de kerk te komen of misschien waren ze niet in de gelegenheid een kaars aan te steken voor hun overleden ma. Jammer, eigenlijk is dat het laatste wat je voor je overledene kunt doen.

Sinds mijn ma heel onverwacht is overleden, heb ik er een gewoonte van gemaakt om in deze tijd thuis ook een plekje te creëren waar een kaarsje kan branden. Ik zet wat vaasjes neer met mooie witte bloemen erin. Ervoor staan lichtjes op een spiegel. De spiegel geeft eigenlijk heel mooi de overgang naar een ander leven weer: je ziet de lichtjes weerspiegeld in het glas, maar het blijft een spiegeling. Eerst stonden er alleen lichtjes voor mijn pa en ma. Toen kwam schoonpa erbij, daarna twee vriendinnen. Dit jaar herdenk ik mijn schoonma en een dierbaar maatje.
Elke dag steek ik de zes lichtjes aan en denk daarbij even aan hen. Op een of andere manier geeft het wat troost. En als de bloemen uitgebloeid zijn, is het tijd voor feest, voor advent.