Een boodschapje doen in de polder.

Het is deze zaterdag zomaar weer eens mooi weer: blauwe luchten, witte wolken en niet veel wind. Dit dwingt een mens gewoon om naar buiten te gaan. Na een lekkere bak koffie met verse broodjes erbij besluiten we om op de fiets te stappen. Met dit weer is het heel mooi in de polder. Daarom komt manlief met het voorstel de polder in te gaan en achter Heerhugowaard langs te fietsen. Ik ben het er meteen mee eens en weet nog wel een boodschapje te bedenken, want als we toch die kant uitgaan ... In de Goorn zit namelijk een grote handel in kunstenaarsbenodigdheden, een eldorado voor de liefhebber. En ik wil heel graag een goede inktroller aanschaffen.

Even later zijn we op pad. Via de Huigendijk fietsen we naar Rustenburg, steken daar het water over en gaan aan de andere kant verder naar Ursem. Het is een heerlijke tocht met prachtige vergezichten. Bij diverse boerderijen staan kraampjes met daarop pompoenen te koop, een fleurig gezicht. Ik stap af, want onze tuin kan ook wel wat vrolijkheid gebruiken. Met drie mooie pompoenen in de fietstas gaan we weer door. 

Bij Ursem moeten we de brug weer over en rijden daar verder de polder in. Het is goed dat manlief erbij is, die weet precies de weg. De vorige keer reed ik in mijn eentje met de auto naar De Goorn. Bij Ursem ging het fout: ik nam daar de verkeerde kant van een vaart en al snel strandde ik midden in de polder bij een richtingaanwijzer waarop De Goorn in ieder geval niet werd vermeld. Ik had totaal geen idee welke kant ik op moest. Natuurlijk lag de kaart op dat moment niet in de auto en een tomtom bezitten we niet. Gelukkig stopte er een aardige polderbewoonster: "Mevrouw, u staat hier wel gevaarlijk. Waar moet u heen?" Ik legde haar mijn probleem voor en meteen zei ze: "Rij maar achter mij aan." Zo ben ik er toch nog gekomen. We reden een kant op die ik zelf niet zou hebben gekozen.

Dankzij manlief fietsen we zonder problemen op de Goorn aan en kan ik mijn hart ophalen tussen papier, gereedschappen en wat al niet meer. Nu we er toch zijn koop ik meteen ook een pak papier van een mooie kwaliteit en nog een soort afdek-lak. Fijn, deze winter kan ik me weer heerlijk uitleven op mijn hobbykamertje. Het pak papier past maar net achterop de fiets. 
We stappen weer op en via Avenhorn komen we weer langs de vaart terecht, richting huis. 
Met veertig kilometer achter de wielen en met een lekker moe lijf zakken we daar neer in onze tuinstoelen, in het zonnetje. Ik kan het iedereen aanraden om op deze manier boodschappen te doen, ook als het een eindje verder weg is.

Op een bankje in het bos.

We zijn weer terug van een heerlijk weekje vakantie. Met schoonzus en zwager mee zijn we naar de Sallandse heuvelrug geweest. Het weer was goed, zeker in vergelijking met wat nu allemaal aan regen  over ons heen komt. We hebben flinke afstanden gefietst over de zandpaden door de bossen, door heuvelachtig gebied, tussen de weilanden door en over de heide die prachtig in bloei stond. Wat is Salland mooi.

We waren niet de enigen. Er toerden heel wat senioren rond op hun e-bike. Allemaal volgden we de knooppuntenroutes. Dat is handig, want je komt zo langs de mooiste plekjes.

Die e-bikers leverden ons regelmatig frustraties op, ik schreef er al eens eerder over. Ze zeilen royaal door de bochten, zodat jij als argeloze tegemoet komende fietser vol in de remmen moet. En doordat ze harder gaan dan de normale snelheid van 15 kilometer per uur hebben ze meer ruimte nodig op de smalle fietspaadjes. Maar afijn, we hebben het er weer zonder brokken afgebracht. Ik snap trouwens niet waarom je met zulke snelheden rond toert. Het lijkt me dat veel mooie dingen je dan ontgaan.

Wat we heel mooi vonden, was de Sprengenberg. Je fietst op je gemak langs een stuk heide en opeens is daar een sprookjesachtige witte toren op de heuveltop, de Palthetoren. Het deed me meteen aan het sprookje van Rapunzel denken.

Op een keer zaten we uit te rusten op een bankje in het bos, precies op een druk fietsknooppunt. De senioren, meest echtparen, fietsten af en aan. Het was blijkbaar een moeilijk kruispunt, want de meeste mensen stapten af, keken op de ANWB-paddenstoel, keken naar de nummertjes van de route en grepen daarna de kaart erbij. Er werd ondertussen druk overlegd. Vrouwlief wilde afslaan, maar manlief vond het beter om rechtdoor te rijden. Soms werden ze het niet eens en duurde de discussie even voort. Het einde van het liedje was, dat de vrouw haar zin kreeg. Ze stapte resoluut op de fiets en de man ging er met tegenzin achter aan. We hebben maar één echtpaar gespot waar het anders ging. De vrouw sloeg op voorhand al af. De man riep dat dat verkeerd was en trapte rechtdoor. We zagen de vrouw twintig meter verderop afstappen, maar de man bleef door karren, af en toe even omkijkend. De vrouw bleef stug staan, maar manlief kwam niet meer terug. Na verloop van tijd besloot ze hem toch maar te volgen.

Ik heb voor mezelf geconcludeerd dat vrouwen heel wat in de melk te brokkelen hebben. Eigenlijk zijn ze gewoon de baas in huis.

We hebben een hele tijd op dat bankje zitten genieten, maar moesten op een gegeven moment toch weer opstappen. Schoonzusje en ik reden maar gewoon achter onze mannen aan, zonder discussie.