Soms maak ik me wel eens zorgen om de kleinkinderen. Ze zijn niet van het 'haantje-de-voorste' type, gaan liefst hun eigen gang en willen niet te veel opvallen. Tegenwoordig moet een kind volgens mij goed voor zichzelf op kunnen komen. Stille kinderen worden, als ze niet oppassen, ondergeschoffeld door de assertieve kinderen. Gelukkig pikken ze dat niet altijd:
Ik paste op de toen tweejarige Nan.Het was teveel winter geweest om naar de kinderboerderij te gaan, maar het voorjaar kwam eraan, dus nu gingen we. Het
zonnetje scheen en alles zag er heerlijk uit. Op de kinderboerderij krioelde het van de kindertjes met hun moeders. Nan dook tevreden de zandbak in met schep en zeef en ik
genoot op een bankje van het zonnetje.
Toen Nan klaar was met al dat zand, stapte ze op de glijbaan af. Ze was er niet de
enige, maar alle glij-liefhebbers wachtten keurig tot ze aan de beurt waren. Prachtig vond Nan het, ze kwam elke keer met een plof op haar bips op de grond terecht.
Plotseling
klauterde een jongetje langs de wachtende kinderen naar boven. Hij posteerde zichzelf bovenin. Hij greep de zijkanten van het huisje vast en was van plan het al die kinderen achter hem knap lastig te maken. Nan
stond braaf achter hem te wachten. Maar ze merkte al snel dat het
joch niet van plan was te gaan glijden. Ze stootte hem aan: “Baby, ik wil
glijden!” Dat was precies wat het joch wilde. Met een tevreden grijns zetelde hij zich nog wat steviger bovenop. Nan tikte nog maar eens tegen hem aan: “Baby, ik wil
glijden.” Zijn moeder zat er naar te kijken, maar deed niets. Blijkbaar vond ze het wel prima zo.
Ik
keek toe en besloot af te wachten wat er verder ging gebeuren. Nan gaf het joch een duw, maar hij zat stevig verankerd. Nog maar eens duwen dan, het hielp niet veel.
En
toen werd Nan kwaad. Ze stapte naar achter en nam een aanloopje. Als een
dommekracht stortte ze zich op hem. Met resultaat, want Baby denderde de glijbaan
af. Nan ging tevreden zitten en gleed rustig achter hem aan naar beneden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten