Over rolcontainers en een betonnen hondje.

De rolcontainers.

Nog niet eens zo lang geleden hadden we één soort afval. Eerst verzamelden we dat in grijze zakken. Later kwam er een grote grijze rolcontainer. Het gevaarte paste precies in de schuur en ik vond het wel hygiënisch zo. Groente-, fruit en tuinafval verzamelden we in de compost-container achter in de achtertuin. Helaas kozen de wespen die ook wel eens uit om in te wonen. Manlief moest dan gevaarlijke handelingen verrichten om de beestjes uit huis te zetten. Daarom vonden we het wel prettig dat we voor dit soort afval een groene rolcontainer kregen. Maar waar laat je zo’n geval. Er was nog een halve vierkante meter vrij tussen de kronkelhazelaar en de auto. Daar moest ie dan maar staan.

Hierna werden we verblijd met weer een rolcontainer, een blauwe deze keer, bestemd voor oud papier. Het laatste hoekje in de voortuin, tussen kronkelhazelaar en muur van het huis was nog vrij en met wat geduw paste het geval er precies tussen. Voor de container stond een betonnen hondje, dat eens in de vier weken opzij gezet moest worden. Ik schrijf ‘stond’, want het hondje is er niet meer. In de kerstvakantie was ie er nog, want toen moesten we ‘m opzij zetten om de blauwe container te pakken. Anderhalve week geleden was er niets meer om opzij te zetten. Hè, hoe kan dat? Je kijkt nog eens goed rond. Maar nee, het hondje is echt weg evenals de twee vogels op de rand van de plantenbak.

Het betonnen hondje.

Dat hondje heb ik ooit van mijn allang overleden ma gekregen. We gingen wel eens samen naar het tuincentrum. Elke keer liepen we langs de betonnen tuinornamenten. Ik vond het allemaal vreselijk kitscherig. We lachten er wat om. Plotseling zag ik dat kleine bolle, gerimpelde bulldogje staan. 'Maar die vind ik wel heel leuk!' Hij was duur, maar mijn ma aarzelde geen moment. Ze zette het beestje meteen in de winkelwagen. 'Die krijg je van mij.' Vanaf die dag, zo'n vijftien jaar geleden, hadden we een klein, betonnen waakhondje bij de voordeur staan.

Tot vandaag wist ik niet waar het beestje en de vogeltjes gebleven waren. Toch blijf je er wel mee bezig. Vanmorgen dacht ik; Laat ik een ingezonden stukje voor de wijkkrant maken over de diefstal. Ik klik de site tevoorschijn en kom deze link tegen: Herkent u deze spullen? En ja hoor, een foto met onder andere mijn gestolen spulletjes.

Nu weet ik in ieder geval waar mijn hondje is. Ik bel naar de politie. Er wordt me verteld dat ik aangifte moet doen en moet aantonen dat het mijn hondje is. Dat aantonen gaat vast niet lukken, want hoe bewijs ik nou dat het beestje van mij is. Maar aangifte doe ik wel, want ik ben meer gehecht aan mijn hondje dan ik dacht. Er zit niets anders op dan afwachten of het beestje en de vogeltjes ooit nog terug komen.

En wat die rolcontainers betreft: er wordt gefluisterd dat we er een gele rolcontainer bij krijgen voor het plastic. Waar moeten we die nu weer neerzetten.