Over brand, feest en geweld.

Twee weken oud is het nieuwe jaar. Op de dag dat je elkaar veel zegen toewenst, voelt het alsof er allemaal onbeschreven vellen voor je op tafel liggen. Dat gevoel is er alleen op deze nieuwjaarsdag dag. Inmiddels weten we weer beter. In de loop van de dag worden we gewaar dat er een stukje binnenstad in brand staat. Later blijkt het om een behoorlijk stuk te gaan. Rampzalig voor de betreffende winkeliers en bewoners. Bovendien treft het een paar unieke, plaatselijke winkels, die nog standhielden tussen de grote landelijke winkelketens, die de winkelstraten tegenwoordig opvullen. Maar tegen brand is geen kruid gewassen. De stad is in rep en roer en leeft mee met de getroffen winkeliers. 

                            Foto uit de krant

Ondertussen gaan wij als familie feestend het nieuwe jaar in. Elsje bijt de spits af. Ze wordt weer een jaartje ouder. Dan is schoonzoonTheo aan de beurt samen met een vriend. Theo viert zijn geboortedag groots, want hij wordt veertig en vriend slaat over, want een paar dagen later viert hij de veertigste verjaardag van zijn huwelijk, ook groots. 

De volgende in het rijtje van jarigen is kleindochter Nan. Als we haar gaan feliciteren, springt zusje Sam boven op de stoel en zet spontaan een 'Lang Zal Ze Leven' in. Dat doet ze bij elke gast die binnenkomt. Ze heeft wel zin in een feestje. 

Diezelfde avond gaan we, samen met  andere vrienden het feest van vriend en vriendin vieren: lekker uit eten in het plaatselijke eetcafé. We brengen er een gezellige avond met elkaar door en verbazen ons: wat zijn ze allemaal oud geworden. Sommigen hebben we 25 jaar niet meer gezien. En er is sinds die tijd in ieders leven heel veel gebeurd. Waarschijnlijk vinden ze manlief en mij ook een oud stelletje, denk ik bij mezelf. Maar niemand spreekt dit uit.

Ikzelf sluit de rij zonder feest. Het is wel mooi geweest zo; we hebben elkaar alweer heel wat keertjes gezien in het nieuwe jaar. Bovendien moet er deze dag opgepast worden, op Sam.

Ondertussen speelt zich de ellende rond Charlie Hebdo af in Parijs. Onze leefwereld wordt bedreigd door een stelletje fanatici. De schrikt slaat me om het hart. In wat voor wereld gaan onze kinderen en kleinkinderen opgroeien. Mogen zij straks nog vrij leven en denken? De pen wordt genoemd als 'het' antwoord op dit vreselijke geweld. Ik denk dat dat zo is. Je kunt van alles onderdrukken, maar de geest van een mens gaat zijn eigen weg. Ik hoop niet dat deze twee weken de prelude zijn van een heel jaar.

Terwijl ik deze woorden opschrijf, is het buiten gaan sneeuwen, de allereerste sneeuw in dit nieuwe jaar.