Senioren op vakantie.

Aan alle goede dingen komt een eind, zo ook aan onze vakantie. Het is weer fijn geweest.  Doordat manlief bij het onderwijs werkt, kunnen we alleen in het hoogseizoen op vakantie. Dan kan het best druk zijn op de campings. We houden eigenlijk van rust. Daarom parkeren we ons caravannetje altijd op natuurcampings. Tot dit jaar zijn die eigenlijk nooit vol geweest. Als de zomervakantie aanbreekt, wachten we tot de weerman op tv veel moois voorspelt. “Zullen we?”, zeggen we dan tegen elkaar. Ik stop de inhoud van de wasmand in de machine. Manlief belt de boer waar de caravan gestald staat en binnen een dag zijn we op pad.

Natuurcampings worden bevolkt door jonge gezinnen, die opgewekt van camping naar camping fietsen. Maar vooral zijn er veel senioren en leerkrachten. Als je maak een praatje maakt bij de afwasbak, kom je er al snel achter wie er bij het onderwijs werkzaam is. Eigenlijk kun je het meteen al zien. De mensen hebben iets ondefinieerbaar herkenbaars. “Ah, u staat zeker ook voor de klas? Ja, ik dacht het al te zien.” Het is bijna de standaard-openingszin. En dan gaat het al gauw over lesgeven, de jeugd, de frustraties en wat al niet meer. 

Natuurcampings zijn plekken waar leerkrachten even anoniem op elkaars schouder kunnen uithuilen.

Senioren op vakantie hebben hun eigen dresscode. De melkwitte benen worden in HN-afritsbroeken gehesen, de voeten gaan in HN-wandelsokken die zich onderscheiden door een L en een R. Ik weet niet wat er voor verschrikkelijks gebeurt als je ze verkeerd aantrekt. De hele uitrusting komt bij de ANWB vandaan. Er zijn stellen die zo aan elkaar zijn gehecht, dat ze identiek gekleed gaan, zelfs beiden een zelfde HN-rugzak op hun rug hijsen. Ik moet eerlijk bekennen dat wij soms ook wel aan deze onzin meedoen.

We fietsen graag, mooie tochten door de plaatselijke VVV uitgezet. Of we volgen de knooppunten. Wij zijn grijze duiven, maar de laatste jaren worden we regelmatig voorbij gesjeesd door veel grijzere duiven. Rustig trappend racen ze alle mooie plekjes voorbij. Vanuit mijn ooghoeken gluur ik even naar hun wielen. Gelukkig, het zijn e-bikes. Ik hoef me niet te schamen. Soms schat ik hun snelheid verkeerd in en denk nog rustig voor ze te kunnen oversteken. De e-biker moet stevig in de remmen. Gelukkig is het nog niet tot een echte aanrijding gekomen. Waarschijnlijk heb ik in de loop der tijd wel wat mensen boos gemaakt.

We fietsen de Smeerling-tocht in Westerwolde. Die naam hebben we nooit eerder gehoord. Het is een prachtige rit door bossen en langs weilanden. Je fietst naar een prachtig oud gehucht met de naam 'Smeerling'. Onderweg komen we bijna niemand tegen. We zijn geen kilometer van Smeerling vandaan als we ontdekken waar al onze mede-vakantiegangers uithangen. Plotseling lopen er diverse stellen met een wandelroute in de hand door het stroomgebied van de Ruiten Aa te sjokken. Eén stel spreekt me bijzonder aan. Ik zoom mijn cameraatje uit en neem een foto van hen. Ze worden de inspiratiebron voor mijn volgende tekening. Zij loopt heel energiek met veel conditie en hij met de nodige tegenzin ernaast. Hij straalt het uit: Ik wil niet wandelen. Laat mij maar gewoon bij de caravan zitten met een hapje en een drankje.

De rest van de senioren zit in HN-kostuum uit te rusten op het terras van een uitspanning van Natuurmonumenten in Smeerling, de e-bikes keurig in het gelid naast het terras. Ze hebben het weer mooi gepresteerd vandaag.