Kleintjes worden groot.

Nog steeds pas ik eens in de twee weken op Sam, omdat ze op vrijdag voorlopig nog niet naar de basisschool gaat. De andere week past de andere oma op. Ze wordt groot, onze Sam. Dat constateer ik vandaag weer.

De laatste tijd neemt ze haar fietsje mee als ze naar ons toe komt. Dan wil ze naar de kinderboerderij fietsen, lopend is ze daar niet meer toe te bewegen. Dat snap ik wel, want voor een vijfjarige is daar niet zo heel veel te beleven. Alleen het kopen van snoepgoed blijft interessant. In het koffiehuis bij de kinderboerderij is een toonbank waar volop keuze is in snoep van 10 of 15 eurocent. Eigenlijk is er te veel te kiezen voor een kleine meid.

Ik sta doodsangsten uit als ze op haar fietsje naast me heen en weer slingert. Komt een andere fietser ons tegemoet, dan durf ik bijna niet te kijken. Tot nog toe is het gelukkig goed gegaan.

Op een vrijdag heb ik een gezellige vrouwenochtend en manlief gaat met Sam fietsen. Hij neemt Sam mee naar het recreatiegebied, een paar kilometer noordwaarts. Er loopt een rustig fietspad heen en in het gebied zelf is het ook niet druk. De heenweg verloopt prima, maar terug wordt het een ander verhaal. Sam bedenkt plotseling dat de weg terug wel erg lang is, dat ze moe is en prompt wil ze niet meer. Ze blijft achter, stapt af, maar er zit toch niet anders op dan verder fietsen, want opa rijdt onverstoord verder. Luid brullend rijdt ze achter haar opa aan en samen komen ze zwaar geïrriteerd thuis. Ik ben dan al weer thuis voor de middagmaaltijd en vraag me af waar ze in vredesnaam helemaal heen gefietst zijn, maar dat blijkt dus niet ver te zijn. We besluiten meteen dat we Sam voorlopig niet meer meenemen op haar fietsje.

Deze keer heeft ze haar nieuwe ‘space scooter’ mee. Een groot geval, het stuur komt bijna tot haar hoofd. En ja, ze wil naar de kinderboerderij. Ik maak een paar afspraken met haar waaraan ze zich moet houden, want lopend kan ik haar niet bijhouden. Ze belooft plechtig om bij elke oversteekplaats te wachten.

Daar gaan we dan. Breed over de weg slingerend sjeest ze er vandoor en op het einde van de straat wacht ze keurig op me, mooi zo. Ik krijg meteen mijn portie conditietraining, moet in behoorlijk tempo achter haar aan. Het gaat helemaal goed. Ze geniet van de rit, rijdt een rondje extra voor een foto. Ik verbaas me erover dat een vijfjarige het geval zo goed beheerst, ook op smalle en bochtige stukjes. In no time zijn we bij de kinderboerderij. Daar valt niet veel te beleven in de winter. We gaan maar snel door naar het koffiehuis voor een snoepje.

De kinderboerderij krijgt langzaamaan een doorleefde uitstraling.

Ze vertelt dat ze ook naar de doolhof wil. Prima, zolang ze zo goed haar best doet. Ze ‘spacet’ (jaja, zo noemt ze dat) er weer vandoor en ik ga er op een drafje achteraan. Middenin de doolhof staat een vrij hoge klimtoren. Eigenlijk is het meer iets voor grote kinderen. Een jaartje geleden kon ze via een touwwerk net op het eerste gedeelte komen. Ik moest haar dan heel voorzichtig weer terug loodsen, want ze vond het eng. Voor de winter klom ze al enthousiast een stukje hoger en ging voorzichtig zelf weer terug. Nu pakt ze in rap tempo de laatste etappe er ook bij.

Je kunt ook via een glijstang naar beneden. Dat wil ze ook wel eens proberen. Maar dat is toch teveel gevraagd voor haar coördinatie. Ze grijpt de stang en wil haar benen erom klemmen. Voor ik het in de gaten heb valt ze van twee meter hoog op haar rug op de grond, oeps. Ik zie dat het pijn doet: ‘Doet het zeer, Sam?’ ‘Nee’, schudt ze met haar hoofd. Maar als ik haar omhoog til, zegt ze: ‘Het doet wel zeer oma.’ Er verschijnt een traan. Ze kijkt omhoog naar de toren en roept: ‘Niets aan de hand, niets aan de hand’ en hup, meteen is ze weer op weg naar omhoog. De pijn is alweer vergeten. Ze wordt echt groot, onze Sam.

Zonder problemen komen we gezellig weer thuis, ze is nergens in de fout gegaan. Dus volgende keer mag ze haar ‘space scooter’ weer meenemen.

Vroege lente.

Het is al een paar dagen heerlijk weer. De lente komt eraan. Dat is overal te zien en te merken. Vanmiddag hebben we een paar heerlijke uurtjes doorgebracht in de tuin van Pien en Theo, in de zon en uit de wind.

Jonge heggenmus op de schutting.

Gisteren kwam ik thuis en bedacht dat de tuindeur wel even open kon. Tot mijn grote verrassing zat er een jong vogeltje te balanceren op de schutting. Het beestje was zo ingespannen bezig, dat het mij niet in de gaten had. Het moest net uitgevlogen zijn, want het kon nog niet echt op de pootjes staan. Het was fascinerend om te zien. Plotseling was de betovering verbroken toen de deur van de buren met een dreun dicht knalde. Weg was het beestje.

Eergisteren zijn we spontaan naar de Noordpier gereden en hebben daar ook genoten. We waren bepaald niet de enige. Er stonden veel hengelaars en regelmatig werd er een platvisje uit het water gehaald. Op het strand , of liever in de zee, waren de board-surfers niet te tellen. Op de vloedlijn zocht een enorme hoeveelheid meeuwen naar voedsel tussen de aangespoelde scheermessen. Op de basaltblokken waren de steenlopertjes ook al niet te tellen.

Ondertussen voer er een bijzonder vaartuig tussen de pieren naar binnen. Vier enorme palen staken de lucht in, zodat het een wonder leek dat de boot niet kapseisde. 

Board surfen.

Meeuwen zoeken voedsel tussen de scheermessen.

Steenlopertje op de basaltblokken.

Bijzondere boot.

Als we weer terug komen, stappen we bij Sea You binnen voor een heerlijke lunch.

Kortom, wat kan het leven toch mooi zijn!

Kiezen.

Welke partij?

We moeten heel wat kiezen in deze tijd. Over twee weken gaan we naar de stembus. Voor mezelf staat de keuze wel vast. Al jarenlang stem ik op dezelfde kleine christelijke partij. Dat komt omdat deze partij staat voor de wijze waarop ikzelf in het leven sta: barmhartigheid betonen aan mensen die dat nodig hebben, verantwoordelijk dragen voor het milieu en ruimte gunnen aan mensen die geloven.

Toch vind ik het heel spannend. Er zijn zoveel mensen die nog niet weten op welke partij ze gaan stemmen. Er wordt druk gepeild door allerlei onderzoekbureau's. Een partij kan er goed voor staan, maar als de lijsttrekker de dag erna op televisie niet goed uit de verf komt doordat hij zijn dag niet heeft, kan het zomaar gebeuren, dat diezelfde partij er een week later heel slecht voor staat. Doodeng vind ik zulks; met een beetje pech wordt een nieuwe regering mede bepaald  doordat mensen die gekozen zijn omdat ze de laatste week voor de verkiezingen in topvorm waren en niet om de standpunten waar ze voor staan. Ik hoop echt dat iedereen die naar de stembus gaat zijn keuze bepaalt aan de hand van zaken die belangrijk zijn.

Welke behandeling?

De laatste maanden zijn manlief en ik bezig geweest met een andere keuze. Nu hij iets kwaadaardigs in zijn lijf heeft, moesten we een behandeling kiezen. Er waren vier opties. Twee opties vielen bij nader inzien af, maar twee mogelijkheden bleven over en daar moesten we samen over nadenken. Het werden  lastige weken, want bij beide behandelingen waren voordelen, maar ook nadelen. Dus werd het een kwestie van plussen en minnen, nadenken over wat het minst erg voor hem zou uitpakken. Gelukkig werden we hierin goed begeleid en verleden week is hij begonnen met een lange reeks van bestralingen. Toch slaat soms de twijfel nog toe, hebben we de juiste keuze gemaakt? Maar er is geen weg terug.

Welke methode?

Vandaag begint de lijdenstijd, de veertigdagentijd noemen ze het tegenwoordig. Dat klinkt wat minder zwaar. Het is de tijd waarin we bezig zijn met het lijden en sterven van Jezus, de zoon van God.

Vroeger, toen het nog lijdenstijd heette, werd er in mijn beleving door de protestanten niet veel aan gedaan. Alleen de dominee hield zondags een preek over het lijden en sterven van Jezus. De katholieken deden dat anders: ze vierden vol passie carnaval, op de woensdag erna (vandaag dus), gingen ze naar meneer pastoor en haalden een askruisje. Hierna volgde een periode van vasten. Carnaval vieren, daar zijn ze in het katholieke zuiden nog steeds heel erg goed in. (Ons Henkie doet tegenwoordig ook mee) Het vasten is wat op de achtergrond geraakt, heb ik zo het idee.

Tegenwoordig worden aan ons, protestanten, allerlei methodes aangeboden om bezig te zijn met de veertigdagentijd. Er zijn boekjes om te lezen en om Bijbelstudie te doen, alleen of met een groepje. Er is een kalender waar je elke dag een blaadje vanaf kunt scheuren met een tekst die je in je gezin kunt bespreken.  Het is lastig kiezen, want elke methode heeft wel iets moois te bieden. Dit jaar heb ik ervoor gekozen om elke dag een mailtje te ontvangen van ‘Vrij Zijn’ om echt bezig te zijn met het lijden van Jezus, de zoon van God. (zie onderstaande link) Ik laat me verrassen.

https://www.vrijzijn.nl/pasen/wonder1-jeruzalem/?utm_source=nieuwsbrief&utm_medium=email&utm_content=jeruzalem&utm_campaign=40dagen_1