De campingbeheerder van Lutje Kossink.

De tweede week van onze vakantie brengen we bij Winterswijk door. Als we op natuurkampeerterrein Lutje Kossink aankomen, worden we niet door eigenaar Coen opgevangen. Die is ergens op het terrein het natte gras aan het maaien. In plaats van hem staat Hans in het receptie. Hij neemt alvast de honneurs waar, want morgen vertrekt Coen voor een korte vakantie. Hans gidst ons over de camping. We zoeken een luw plekje uit, want het weer is niet al te best. Inschrijven hoeft niet van hem, dat komt wel goed als we vertrekken. Hans blijkt met zijn caravan het halve seizoen een kampeerplek te bezetten. Hij staat er al een behoorlijk lang en vindt het leuk om de handen uit de mouwen te steken. We moeten er wel om lachen. Als het regent is hij in geen velden of wegen te bekennen, maar zodra de zon schijnt doet hij de ronde op zijn fietsje. “Goedemorgen, is het geen mooi weertje vandaag?” Hij straalt erbij alsof hij de zon zelf heeft georganiseerd.

In het begin van de week zijn er aardig wat gasten op de camping, deelnemers aan de fiets-4-daagse van Winterswijk. Maar zodra die gereden is vertrekken er weer heel wat mensen. Er blijven een paar gasten over, waaronder manlief en ik. Er is een bejaard echtpaar dat er rustig de vakantie doorbrengt. Het vrouwtje gaat op een morgen haar wasje doen bij het toiletgebouw en doet daarom haar trouwring af. Dat gaat niet goed: de ring stuitert weg over het aanrecht, hup naar de grond en daarna moet ie onder het toiletgebouw gerold zijn. Maar hoe iedereen ook kijkt, nergens is iets van een ring te bekennen. Een aantal gasten ligt al snel op de buik met de vingers door de bladeren te woelen die zich onder het gebouw hebben verzameld. Hans komt erbij en gaat ook flink aan de gang. Op de grond gelegen, op een kussen van zijn luie stoel, worden alle bladeren weg gehaald en zorgvuldig doorzocht. Er komt een spiegel aan te pas om terug te kijken, onder de rand van de bestrating.

Iemand merkt op dat een metaaldetector wel een idee is. O, maar die heeft Hans ook in zijn caravan. Even later zoekt hij met het bliepende geval naar de ring, zonder resultaat. Uiteindelijk stopt iedereen met turen en zoeken, we zijn tenslotte met vakantie hier. Als het avond is kun je met een sterke lamp zoeken. Dan wordt de ring zeker gevonden. Het vrouwtje kijkt samen met haar man gelaten toe.

Om elf uur ’s avonds verzamelt de hele campingbevolking zich weer bij het toiletgebouw. Er zijn een paar felle lampen meegenomen die de bodem onder het toiletgebouw verlichten. Hans neemt de leiding weer op zich. Er wordt zeker wel een uur getuurd in alle hoeken en gaten en heel veel gelachen. Maar nergens licht er een glimmend gevalletje op. Het oude stelletje zit er hoopvol bij op een bankje. Het duurt lang voordat het rustig wordt, maar de ring wordt niet gevonden. Dat maken we ook niet meer mee, want de volgende ochtend breken we op en gaan we naar huis. Ikzelf vermoed, dat het vrouwtje thuis haar spullen opruimt en dan tot haar grote vreugde de ring weer vindt, onder in haar toilettas of zoiets. Maar waar vind je zo’n betrokken campingbeheerder.

Niets is zo veranderlijk als de buienradar.

We hadden het woeste plan opgevat om met ons caravannetje naar de Moezel te rijden en daar mooie fietstochten te maken langs de rivier. Maar voordat we op pad waren, kwamen er berichten binnen van rivieren die buiten hun oevers traden. En dat soort berichten bleven komen. Die woeste plannen hebben we dus maar even in de ijskast gezet.

Hier in Nederland was het weer ook niet geweldig. Maar toen er een zonnig maandag werd beloofd, hebben we onze spullen gepakt en zijn we de zaterdag ervoor op pad gegaan met het idee dat we heerlijk van de zon konden genieten als we ons eenmaal geïnstalleerd zouden hebben. Het resultaat was triest: die maandag heeft het in heel Nederland minstens negen uur onafgebroken geregend. In Westerwolde, in de zak van Groningen, was het nog een graadje erger. Daar werd het gewoon niet droog. Op de buienradar zag je enorme wolkentreinen (om in de sfeer van de Tour de France te spreken) opschuiven naar de noordoostkant van het land. We hadden het meest regenrijke plekje van Nederland opgezocht en dat bleef zo. En beloofde de buienradar eens een droge dag, dan zag dat er een uurtje later zomaar weer anders uit. We laten ons niet zo snel uit het veld slaan en hebben de hele week toch prachtige fietstochten gemaakt tussen de buien door en af en toe in de buien.

Westerwolde is een prachtig gebied om doorheen te fietsen en te wandelen. Het heeft bos, landbouwgronden, de Ruiten-AA en het Ruiten-AA kanaal. Langs dat kanaal zijn aan een zijde vaak nog onverharde wegen. De oude bruggen en sluisjes moeten met de hand bediend worden, net als vroeger. Het geeft een heel bijzondere sfeer.

De maandag erna was het lekker zonnig weer in Westerwolde. We hebben we de boel opgepakt om achter Winterswijk alles weer neer te zetten. Het regenachtige weer namen we gewoon mee, want toen daar de voortent weer opgebouwd moest worden, regende het zo hevig, dat ons veldje behoorlijk blank kwam te staan. De mat kon niet eens in de voortent neergelegd worden, dus leefden we van dat moment op het gras. De wolkentreinen hadden zich die week verplaatst naar de Achterhoek, gewoon achter ons aan. Maar toch hebben we weer prachtige fietstochten gemaakt tussen de buien door. Af en toe moest je de beschutting van een boom of een afdak opzoeken en regelmatig moest je veel kracht zetten op je pedalen om niet midden in een modderplas omver te gaan. Elke dag fietsten we ook een stukje over de grens. Er was dan wel geen Moezel daar, maar het was toch Duitsland. Eerlijk gezegd vind ik Nederland veel mooier, gezelliger en kneuteriger. Zodra je de grens over steekt, wordt alles strak en opgeruimd. Er worden daar bovendien enorme windmolenparken opgebouwd. Het lijkt een beetje op buurtje pesten.

Het mooie van de Achterhoek zijn de vele beken die er stromen. Vlakbij de camping loopt ook zo'n beek, de Ratumse Beek. Als je goed in het struikgewas kijkt, dan zie je dat er langs de oever een smal paadje loopt. Dat meandert mee langs het water. Af en toe loopt het steil op en af, wat een mooie beek. De tijd lijkt er stil te hebben gestaan. Ik vraag me af of de Moezel hieraan kan tippen. Maar misschien gaan we dat nog eens checken.

Na acht dagen hadden we het bekeken en zijn we lekker naar huis gegaan. De wolkentreinen hebben zich hier aan de westkant van het land niet meer vertoond. Zo gaat dat soms.