Lientje
heeft een huis in te richten en waar kun je beter terecht dan bij IKEA. Het is
op de dag dat ik op haar dochter Sam pas, dus we gaan gezellig mee. Na de
autorit hebben we eerst wel behoefte aan een gang naar het toilet. Dat doen we
meteen bij de ingang. Sam hoeft nog niet. Als we onze handen inzepen, kijkt ze
verbaasd naar de kraan die vanzelf aangaat. Ze schrikt zich suf van het lawaai
dat de handdroger maakt als er handen in worden gestoken. Maar aan haar blik te
zien vindt ze het wel interessant. Hierna kunnen we aan de route door de winkel
gaan beginnen.
IKEA heeft
dit trouwens slim aangepakt. Met al die toiletten hoeven de klanten met hoge
nood zich niet door de winkel te haasten. Kunnen ze op hun gemak heel veel aankopen
doen, in plaats van haastig het lijstje te volgen dat ze thuis zorgvuldig
hebben opgesteld.
Lientje
heeft het druk met het uitzoeken van allerlei zaken die op haar lijstje staan.
We zijn al een eindje op pad als Sam plotseling zegt dat ze moet plassen. Oeps,
zou dat echt waar zijn? Ze kijkt zo oprecht naar ons op, dat ik haar snel bij
de hand pak en het hele eind met haar terug loop. Ze stapt het kinderwc-tje in
en al heel snel hoor ik haar doortrekken. Triomfantelijk pakt ze zeep uit de
dispenser, hup handen onder de kraan en dan snel door naar de handdroger. Het
ding begint te loeien en Sam kijkt me stralend aan: ziezo, dat kan ik zelf wel
zoals je ziet. Ik twijfel nu aan de hoogte van haar nood. We lopen de lange
route terug naar Lientje.
Sam gaat
lief met ons mee. Als het te lang duurt naar haar zin speelt ze een spelletje
op een van de digitale schermen die op de afdelingen staan. Ook al heel slim
van IKEA; pa en moe kunnen op hun gemak spulletjes uitzoeken en aanschaffen
zonder dat ze door een zeurend kind voort gedreven worden.
We komen op
de beddenafdeling. Dit kost tijd, want een lekker liggend bed uitzoeken is geen
kleinigheid. Plotseling kijkt Sam ons met oprechte blik aan: ‘Ik moet plassen’.
Moeder Lientje vertrouwt het niet helemaal. Maar nee, ze moet echt plassen, verzekert
ze ons. We nemen het zekere voor het onzekere want een kind met een natte broek
is ook niet alles. Ik pak haar bij de hand. Daar gaan we weer. We volgen de
lange zigzag-route door de zaak naar het toilet. Sam duikt het kindertoiletje
weer in. Ik kan horen dat het nu echt menens is.
Even later
komt ze tevoorschijn en daar begint het ritueel weer. Er staat een dame haar
handen te wassen. Sam kijkt haar aan met een blik van: kijk eens, ik kan het
best alleen. De dame schiet in de lach en blijft staan. Sam werpt een
eigenwijze blik op haar en steekt haar handen in de droger. Haar haren wapperen
vrolijk in de warme luchtstroom mee. De dame begint te gieren van de lach en is
niet meer van plan te vertrekken. Sam heeft donders goed in de gaten dat ze
leuk is. Dus ze blijft met haar handen in de droger, terwijl ze met haar aller
charmantste blik schuin omhoog naar de dame kijkt. Op een gegeven moment vind
ik het welletjes en pak ik haar aan de arm mee. De dame staat ondertussen de
tranen uit haar ogen te vegen van het lachen. Als ze niet oppast moet ze nog
eens naar het toilet.
We lopen
terug over de kronkelpaden van IKEA,
naar Lientje op de beddenafdeling die ondertussen haar keuze ongeveer heeft
gemaakt. Zonder verdere onderbrekingen kunnen we onze ronde door de zaak
afmaken en Sam hoeft gelukkig niet meer naar het toilet.
