Douchekaartjes.

We zijn met wat nazaten een weekje weg geweest, kamperen op de Veluwe. Het is leuk om te gast te zijn bij Staatsbosbeheer. Je bivakkeert op een terrein midden in de bossen, ver weg van de bewoonde wereld. Het is er heel stil op de geluiden van de snelwegen na. Het is verbazend hoe goed dat te horen is in het bos.

De camping heeft geen speeltuin voor kinderen. Er is genoeg te beleven in de natuurspeeltuin: kevers, vogeltjes, bosmuisjes en een boerenzwaluwfamilie in het toiletgebouw. De kinderen zijn meteen al druk bezig met kevers zoeken en in een schaaltje verzamelen. Nan vindt het heel interessant. Ze neemt een exemplaar, kijkt eens goed, neemt de schaar en knipt ‘m doormidden. Dat is nou ook weer niet de bedoeling.

’s Avonds tegen schemer gaat manlief met Tis het terrein af, het bos in op zwijnenjacht. Ze hebben geluk. Een complete zwijnenfamilie steekt voor hun ogen het pad over. Mooier kun je het niet beleven.

De camping heeft wel prima sanitair en de douches geven warm water. Om te douchen staat er een bakje met kaartjes in de doorloopgang. Als we komen zijn wel acht kaartjes. In totaal zijn er zes douches, dus kaartjes genoeg zou je zo zeggen. De bedoeling is dat je een kaartje meeneemt naar de douche en ‘m in een houder steekt. Hierna begint de douche vanzelf te lopen. Als je klaar bent, doe je het kaartje weer in het bakje terug.

De eerste avond stap ik enthousiast met mijn kaartje onder de douche. Maar het water blijft koud. Omdat ik me al aan het inzepen ben, zit er niets anders op de douchebeurt helemaal af te maken. De dag erna wordt de boel gerepareerd en op woensdagochtend kunnen we behaaglijk douchen. De dag erna wordt het wat drukker op de camping. In het bakje staan nog maar een paar kaartjes terwijl de douches op dat moment niet in gebruik zijn. Dat is gek. Blijkbaar zijn er mensen die de kaartjes meenemen naar hun caravan. Maar er is gelukkig een kaartje om nog eens te douchen.

In het weekend zijn bijna alle plaatsen bezet en staat er in het bakje geen enkel kaartje meer. Het grootste deel van de camping kan dus niet douchen door het asociale gedrag van een paar mensen. Ik erger me groen en geel. Omdat ik mezelf toch moet reinigen, stap ik de invalidenruimte in. Boven de wasbak was ik mijn haar en sop mezelf schoon.

Als ik later water haal, zie ik een kaartje in het bakje staan. ‘Die is voor manlief’, denk ik bij mezelf. Hij kan elk moment komen om zichzelf te wassen. Op het moment dat ik het kaartje pak, stapt er een vinnige tante binnen. Ze ziet het gebeuren en merkt, dat ik niet van plan ben om te gaan douchen. Ik vertel haar, dat manlief eraan komt en dat het kaartje voor hem is. Ze is boos. ‘Ik ben hier eerder. Hij wacht maar. Ik ben zo klaar.’ Eigenlijk heeft ze natuurlijk gelijk. Met tegenzin sta ik mijn douchekaartje af. Maar ik zie manlief nog niet in de damesruimte op een douchekaartje wachten. Hij vist dus achter het net. Ook hij moet zich in de invalidenruimte wassen.

Dit verhaal krijgt een vervolg als manlief en ik ’s avonds de afwas doen in de doorloopgang. De echtgenoot van vinnige tante staat met twee nieuwkomers te praten. Die willen uitleg over het douchen. Hij drukt ze op het hart de kaartjes terug te zetten; ‘Vanmorgen was hier een vrouw die lekker had gedoucht en het kaartje meenam naar haar caravan voor haar man. Ja, zulke mensen zijn hier ook.’ Mijn mond valt open. Het is goed dat manlief bij me is, want die is van het zwijgen. Ik zou hem willen vragen of zijn vrouw wel eens aan een leugendetector heeft gelegen. Wat een kwaadaardige roddeltante. Ik neem me voor om uitleg te vragen als ik haar tegen kom. Gelukkig voor haar hebben we het stel niet meer terug gezien. Ze zijn blijkbaar de volgende ochtend vertrokken. Met hen vertrekken er meer campinggasten en staan er op maandag vijf kaartjes in het bakje. We kunnen weer lekker douchen.