Rondom de Ben Nevis.

Gisteren zijn we weer eens via een prachtig pad de Glen Nevis in gelopen. Het eerste stuk moet je flink omhoog klauteren over stenen. Maar als je eenmaal de kloof door bent, is het allemaal niet zo eng meer en loop je via een prachtige route langs de River Nevis en de Steall Waterfall. We zijn vroeg op pad gegaan, want de weersverwachting was niet best. De heenweg liep het prima; droog en regelmatige een zonnetje. En natuurlijk moesten manlief en zwager de touwbrug over de rivier proberen. Gelukkig kwamen ze weer droog terug. Maar toen we bij de ruïnes waren aangekomen werd het in rap tempo slecht en vlaagde de sneeuw in een gure wind om ons heen. We zijn snel omgekeerd en naar de kloof terug gelopen. Daar was het in ieder geval luw. Op sommige plekken waren de stenen glibberiger geworden. We zijn gelukkig weer heelhuids beneden gekomen.
Eenmaal terug in de cottage zagen we de berg steeds verder naar beneden wit worden. Dan is de pub een prima plekje om een local biertje te drinken.

Vandaag zijn we naar een parkeerplaats aan de noordflank van de berg gegaan en hebben een mooi aangelegd pad naar boven gevolgd; The North Face Trial. Je stijgt 269 meter over een lengte van 2.25 kilometer en dat kan soms pittig zijn. Maar we worden beloond met de mooiste uitzichten over de besneeuwde flanken van de Ben Nevis. Zonnig is het niet en af en toe sneeuwt het, maar toch ... 
Op het hoogste punt loopt een groep fanatieke. Engelssprekende wandelaars op ons in. We genieten met zijn allen van het uitzicht. Opeens loopt er een vrouw op ons af, heel blij dat ze even Nederlands kan spreken. Leuk is dat; in den vreemde ben je zomaar meer verbonden met elkaar dan thuis. Ze maakt een foto van ons viertjes voor de familie-app. We lopen dezelfde route weer terug naar de parkeerplaats, de een met zere kuiten en knieën en de ander met zere bovenbenen. Het is weer een mooie wandeling geweest.

Naar Schotland.

Op dit moment is het al diep in de avond. We zitten diep in de Glen Nevis met uitzicht op de hoogste berg van Groot Brittannië. Die lig dus temet naast ons onderkomen. Op de flank van de berg kunnen we net het wandelpad zien dat naar de top leidt. We hebben een goede overtocht gemaakt vanuit. IJmuiden naar New Castle. Er stond een heerlijke deining. Vannacht had ik de gedachte: zo moet het dus voelen als je als baby in een wiegjes ligt te schommelen, best wel lekker. Na een heerlijke breakfast reden we al snel weg van de boot naar het noorden. De eerste stop  was na 30 mijl. Ik had namelijk herinneringen aan een vorige vakantie toen we een stop maakten bij een mooi tuincentrum in Morpeth. Toen waren er de mooiste velletjes papier die je in een plastic mapje kon stoppen voor 3 1/2 pond. Ik heb er heel wat in kunnen proppen. De enige voorwaarde was dat het drukknopje nog dicht kon. Het kon nu nog, dus ik ben in de herhaling gegaan vandaag. Verder hebben we er een heerlijke bak koffie/ thee gedronken. Erna ging het verder naar Stirling. Daar hebben we even in het oude centrum rondgelopen, heel mooi. maar we moesten weer verder met nog heel  wat kilometers voor de boeg. In Stirling was trouwens een Christmasshop, een pijpenlaatje dat de mooiste kerstartikelen herbergde. Natuurlijk ben ik gezwicht voor een bijzondere kerstbal. In grote delen van Schotland kun je echt niet shoppen. In de loop der jaren heb ik geleerd, dat als je iets ziet wat je graag wilt, je het meteen moet kopen, want er komt geen tweede kans. 
Door de ruige Glencoe reisden we naar Fort William. Het was een prachtige reis. Na zeven uur arriveerden we op ons vakantieadres: een prachtige cottage tussen de berghellingen. De auto was snel uitgeladen. In het huisje werden we verwelkomd met mandjes met lekkere dingetjes en een warme huiskamer. We voelden ons meteen thuis.

Nan op de glijbaan.

Soms maak ik me wel eens zorgen om de kleinkinderen. Ze zijn niet van het 'haantje-de-voorste' type, gaan liefst hun eigen gang en willen niet te veel opvallen. Tegenwoordig moet een kind volgens mij goed voor zichzelf op kunnen komen. Stille kinderen worden, als ze niet oppassen, ondergeschoffeld door de assertieve kinderen. Gelukkig pikken ze dat niet altijd:

Ik paste op de toen tweejarige Nan.Het was teveel winter geweest om naar de kinderboerderij te gaan, maar het voorjaar kwam eraan, dus nu gingen we. Het zonnetje scheen en alles zag er heerlijk uit. Op de kinderboerderij krioelde het van de kindertjes met hun moeders. Nan dook tevreden de zandbak in met schep en zeef en ik genoot op een bankje van het zonnetje.

Toen Nan klaar was met al dat zand, stapte ze op de glijbaan af. Ze was er niet de enige, maar alle glij-liefhebbers wachtten keurig tot ze aan de beurt waren. Prachtig vond Nan het, ze kwam elke keer met een plof op haar bips op de grond terecht.

Plotseling klauterde een jongetje langs de wachtende kinderen naar boven. Hij posteerde zichzelf bovenin. Hij greep de zijkanten van het huisje vast en was van plan het al die kinderen achter hem knap lastig te maken. Nan stond braaf achter hem te wachten. Maar ze merkte al snel dat het joch niet van plan was te gaan glijden. Ze stootte hem aan: “Baby, ik wil glijden!” Dat was precies wat het joch wilde. Met een tevreden grijns zetelde hij zich nog wat steviger bovenop. Nan tikte nog maar eens tegen hem aan: “Baby, ik wil glijden.” Zijn moeder zat er naar te kijken, maar deed niets. Blijkbaar vond ze het wel prima zo.

Ik keek toe en besloot af te wachten wat er verder ging gebeuren. Nan gaf het joch een duw, maar hij zat stevig verankerd. Nog maar eens duwen dan, het hielp niet veel.

En toen werd Nan kwaad. Ze stapte naar achter en nam een aanloopje. Als een dommekracht stortte ze zich op hem. Met resultaat, want Baby denderde de glijbaan af. Nan ging tevreden zitten en gleed rustig achter hem aan naar beneden.

Ik stak mijn duim op; 'Prima gedaan, meisje.'