Op deze zaterdag is het heerlijk zonnig oktoberweer, veel te mooi om binnen te blijven. Manlief heeft een vergadering. Ik hoef er niet lang over na te denken, stop de camera in de fietstas en ga op pad, heerlijk op mijn gemak richting Schoorl, eerst door het Geestmerambacht richting Schoorldam, daar de brug over en bij het 'Zandspoor' het duin in. Naarmate ik langer onderweg ben begin ik er meer van te genieten. Af en toe stap ik af om iets te fotograferen, een late bloem en dergelijke. Dat is het voordeel van alleen op pad zijn. Er staat niemand te wachten tot je klaar bent.
Meteen in het duin begint er even een stevige klim omhoog. Op een fietsje zonder hulpmotor is het flink zweten. Onderweg passeren talloze e-bikers die, rechtop zittend, moeiteloos omhoog gaan. Sommigen lijken een minachtende blik op me te werpen; zie dat mens nou eens zweten, dom hoor. En ik denk bij mezelf; mafkezen, jullie doen jezelf te kort door een gratis conditietraining in de natuur te minachten. Soms heb ik best wel de pee aan e-bikers. Als je samen op pad bent en naast elkaar rijdt, bellen ze steeds om te passeren zodat je bijna continu achter elkaar moet rijden. Er is op deze manier niets gezelligs meer aan. Bovendien kennen ze hun eigen snelheid niet, gaan vaak veel te hard de bocht in en vliegen er vervolgens bijna uit. Je hebt heel erg pech als jij je als tegenligger net op dat moment in diezelfde bocht bevindt.
Ik geniet van de tocht, hoop
onderweg paddenstoelen te spotten voor een mooie portretfoto, maar dat valt tegen.
De afgelopen weken zijn blijkbaar nog wat te droog geweest. In Schoorl aan Zee
loop ik het strand op om even te genieten van zand en water. Er staan veel
jonge zilvermeeuwen op de vloedlijn, trappelend om pieren omhoog te werken,
precies zoals ze het van hun pa en ma hebben geleerd. Op het strand proberen
talloze Duitsers zich sportief te vermaken, soms is het geen gezicht, heel leuk om naar te kijken. Blijkbaar
hebben ze bij de buren al herfstvakantie.
Hierna rij ik door in de richting van Bergen aan
Zee. Onderweg staat een schaapskudde bovenop een verstoven duintop. De zon
schijnt door de randen van hun vacht. Het ziet er prachtig uit.
Voordat je het
duin uit rijdt is er een fietspad linksaf richting Bergen, de favoriete
duinroute van manlief en mij. Ik sla af. Onderweg vind ik er toch een paar paddenstoelen, maar ook
diverse soorten mos en moet de camera tevoorschijn worden gehaald. Het is heerlijk om zo op je gemak bezig te zijn met je
hobby.
Ik ben al een aantal uren op pad, tijd dus om weer naar huis te gaan. Omdat de wind vrij sterk uit het oosten waait,
lijkt het me verstandig om via het centrum van Bergen te gaan. Om de drukte te vermijden sla
ik bij AH alvast linksaf. Via de parkeerplaats kun je gemakkelijk voorbij het
centrum komen. Als ik over die parkeerplaats rijd, schiet er rechts uit het
parkeervak een auto die niet wil wachten tot ik voorbij ben. Zulke dingen
gebeuren wel vaker want niet iedere automobilist wil een fietser ruimte geven. Maar dan
gebeurt het ongelooflijke. Tegelijkertijd schiet er aan de linkerkant ook een
auto uit het parkeervak pal tegenover de andere. Blijkbaar wil die ook al niet op
een eenzame fietser wachten. Met een harde klap knallen de twee met hun
achterbumpers tegen elkaar aan. Het gebeurt een paar meter voor mij, niet te
geloven. Ik kan op tijd remmen en ben helemaal flabbergasted. Vervolgens schiet ik hard in de lach en steek
met een grote grijns twee duimen omhoog, ‘goed gedaan mensen!’. Ik ga er
maar snel voorbij, lekker op huis aan.
