Tot in de nok van ons huis ligt er gruis. Met daverend geweld wordt de oude badkamer gesloopt. Het lawaai is niet te
harden. Eindelijk hebben we de knoop doorgehakt. Gaan we net als veel
leeftijdgenoten in een appartement wonen en verkopen we ons fijne huis? Of blijven we en gaan we verbouwen. Het is het laatste geworden.
We wonen al 36 jaar op deze plek. Onze
kinderen zijn hier opgegroeid. Het huis is regelmatig aangepast aan de grootte
van de kinderschaar; eerst een kamer met een dakkapelletje. Later nog
eens een kamertje met een dakkapelletje en toen ze allemaal de hoogte in schoten en in de weekenden met aanhang thuiskwamen, kwam er een flinke aanbouw.
Een nieuwe badkamer.
De badkamer vertoonde ondertussen ook flinke slijtagesporen en
werd daarom veertien jaar geleden verbouwd. Dat moest in de zomervakantie
gebeuren, want manlief deed het zelf vanwege de beperkte inhoud van de
portemonnee. We besloten om ruim op tijd mooi tegelwerk uit te zoeken in een
gerenommeerde sanitair-winkel. Onze keus viel op prachtige zandkleurige tegels
met een rand van afbeeldingen van schelpen, zeesterren en dergelijke. We kregen het advies om nog niet te bestellen want de
levertijd was nog geen week. Het product was altijd leverbaar. ‘Ook in de
vakantie?’, vroeg ik nog. ‘Ja hoor, altijd.’
In de tweede helft van zijn lange vakantie
begon manlief welgemoed met slopen. Het liep allemaal voorspoedig. We gingen
naar de sanitair-winkel om de tegels te bestellen. De bestelling werd
genoteerd en toen kwam het: de tegels waren niet leverbaar, want de fabriek was
in de bouwvakvakantie gesloten. Toen we andere tegels wilden uitzoeken kregen we we dezelfde
boodschap. De stoom kwam uit onze neusgaten, maar tevergeefs: Waar niet is
verliest de keizer zijn rechten.
We hebben de bestelling geannuleerd en zijn
naar de bouwmarkt gegaan die altijd tegels op voorraad heeft. Daar hebben we bouwmarkttegels gekocht,
wel aardig, maar eigenlijk niet wat we wilden. Maar het moest wel, want de badkamer
was een kale ruimte en over twee weken moest manlief weer naar school. Dan zou hij voorlopig helemaal geen tijd meer hebben.
De tegels werden erin gelijmd. Toenmalige
schoonzoon kwam helpen. Helaas was ik niet altijd ter plekke en dat heb ik
geweten. Toen ik op een ochtend aan het wandelen was met oppas-kleinkind, hebben ze
samen de nieuwe spiegel opgehangen. Het was een rechthoekig geval, speciaal
uitgezocht omdat we 20 cm. in lengte verschillen. Als je zo’n spiegel staand
ophangt, kun je beiden goed in de spiegel kijken, manlief bovenin en ik
onderin. Maar ja, toen ik weer thuis kwam hing de spiegel in liggende stand aan
de muur. Ik moest op mijn tenen gaan staan en manlief moest zich voorover buigen om er goed in te kunnen kijken. De mannen vonden de spiegel zo toch wel op zijn mooist hangen. Het duoblok toilet hadden
ze 10 cm. voor de muur geplaatst, want
dan kon ik de muur erachter beter schoonhouden, heel praktisch vonden ze zelf. Verder werd het een haastklus. Het oude afvoerputje kon niet meer vernieuwd worden, dus hetzelfde gebarsten roostertje
kwam erop te liggen en tot afgelopen week is het er blijven liggen, want een vervangend roostertje was nooit meer leverbaar wegens de afwijkende maat. Wat een frustratie allemaal. Die nieuwe badkamer hoefde niet meer zo nodig van mij.
De nieuwe vloertegels bleken in natte
toestand spiegelglad te zijn. Henkie en Bertje vonden het geweldig en gleden
regelmatig op hun blote bips over de natte vloer. Het is grappig dat de
kleinkinderen later de vreugde van de badkamer ook snel ontdekten.
Ikzelf beleefde er minder plezier aan, want
ik ben tijdens het schoonmaken een aantal flink uitgegleden. Eenmaal was het zo
erg dat ik een tijdje op mijn rug ben blijven liggen en heel voorzichtig alle
lichaamsdelen weer in werking heb gezet. Gelukkig was er niets aan de hand.
Toen we besloten hadden om voorlopig op deze plek te
blijven wonen kwam al snel de vraag op; en wat doen we met de badkamer? Het
resultaat is dat we op dit moment helemaal geen badkamer meer hebben en dat een
vakman bezig is om er iets moois van te maken.
We wassen ons in de keuken met hulp van een klein teiltje met warm water. Helaas pas ik zittend niet meer in dat teiltje, ben toch een beetje omvangrijker geworden. Het is meer een beetje poedelen en echt schoon voel je je niet als je klaar bent.
Het doet me aan de jeugdjaren denken. Er was een badhokje met een wasbak, zoveel luxe hadden we wel. Maar op zaterdag moesten we in de keuken in de teil. Er werden voor oudste broer en mij zinken teilen met warm water op de vloer neergezet. Daar mochten we lekker in weken en dan schrobde moeders ons helemaal schoon. Dat gebeurde niet zachtzinnig. Daarna ging de handdoek er met dezelfde stevige hand erover heen, zodat we even later roodgloeiend naar bed gingen. In grote gezinnen moesten er zo meerdere kinderen achter elkaar in hetzelfde badwater.
Wat een luxe was het toen er later een douche in het badhok werd gemaakt.
In de zomer was de teil ons zwembadje als het warm was.
